Sfeervol, maar niet overtuigend

Inspecteur Starck wordt in de normaal zo rustige gemeente Steenwijkerland geconfronteerd met een moord. Het lijk wordt gevonden op een rietperceel te midden van een veenplas. Starck en zijn team hebben aanvankelijk nauwelijks aanknopingspunten in hun zoektocht naar de moordenaar. De enige aanwijzing is een tatoeage op de arm van het slachtoffer. Deze lijkt te verwijzen naar een geheime broederschap en naar het dorp Beulake dat in 1776 ‘verdronken’ is tijdens een storm.

In eerste instantie zijn er slechts weinig rechercheurs die geloven in een connectie tussen deze geschiedenis en de recente moordzaak. Als er vervolgens een tweede en een derde moord worden gepleegd en de dader aanwijzingen begint achter te laten, kan het rechercheteam er niet langer omheen: deze drie moorden hebben hun oorsprong aan het eind van de 18e eeuw. Tegengewerkt door de hoofdinspecteur moet het team achterhalen wat het motief van de dader is. Hoe kan er 240 jaar na dato nog sprake zijn van een link?

Edwin Zonneveld debuteert met Gezworen wraak. Hij woont en werkt al jaren in Frankrijk, maar heeft ook een huis in de gemeente Steenwijkerland. Hij heeft zich voor dit verhaal laten inspireren door Scandinavische politieromans, alsook de historische romans van Umberto Eco en Kate Mosse.

Deze invloeden zijn zo duidelijk aanwezig in het boek, dat het haast gekunsteld over komt. Het boek begint met het introduceren van de personages en een uitgebreide beschrijving van ieders kledingkeuze. Stereotiepe eigenschappen van een inspecteur vliegen je om de oren. En daar is ook de jonge, aantrekkelijke, intelligente vrouwelijke rechercheur. Het begin van een thriller zoals we die regelmatig tegenkomen.

Zonneveld slaagt er daarentegen in een sfeervolle beschrijving van de omgeving te geven die, als je bekend bent met dit gebied, veel herkenning zal oproepen. Hij heeft een degelijke research gedaan naar de periode rond 1776 en zich er niet gemakkelijk vanaf gemaakt door deze geschiedenis in zijn boek te verwerken. Het verhaal komt als een diesel op gang. Zonneveld somt veel jaartallen en geschiedkundige feiten op, wat de leesbaarheid in eerste instantie niet bevordert. Gaandeweg wordt de geschiedenis verwerkt in een verhaal rond bepaalde personen en gaat het meer leven.

Twijfelachtig is het feit dat de recherche van Steenwijkerland, zo op het oog niet ervaren genoeg een dergelijke moordzaak te onderzoeken, dit gaat doen zonder hulp van buitenaf. Het onderzoek wordt vervolgens gekenmerkt door te veel toevalligheden (lopers die gemakkelijk op deuren passen, een moordwapen dat opeens opduikt, een gezonken boot die in een uitgestrekt plassengebied gemakkelijk wordt gevonden, de puberzoon van Starck die hem onwetend een aanwijzing geeft, wachtwoorden die simpel gekraakt worden). Te snel kan er aan de hand van de tatoeage een verband worden gelegd naar het jaar 1776 en dat is dat. Het is allemaal net te makkelijk, waardoor dit verhaal niet overtuigt.