Rommelige uitwerking

De Theems. Een diepe, donkere, smerige rivier die onder invloed van de getijden en wisselende stromingen heel verraderlijk is. Het water zit vol met Chinese wolhandkrabben, die aan het begin van de twintigste eeuw meegelift zijn in de ballasttanks van schepen uit Azië. In de Theems vinden ook veel mensen de dood en de rivier geeft elke week een lijk terug, zo wordt gezegd. Sharon Bolton situeert Het donkerste water, haar vierde thriller rond het personage Lacey Flint, in en rond de unieke en duistere wereld van de grootste rivier van Engeland. Bolton heeft in deze setting een bijzonder sfeervol boek geschreven. Het gevaar dat elk moment kan opduiken uit het donkere water van de Theems, spreekt zeer tot de verbeelding. Mede te danken aan de prima vertaling door Anda Witsenburg.

Hoewel zwemmen in de Theems verboden is, doet Lacey het elke dag. Ze woont zelfs op de rivier, in een vertakking die Deptford Creek heet. Tijdens een ochtendlijke zwemsessie ontdekt Lacey een lijk, gewikkeld in witte, linnen doeken. Samen met haar collega’s van de rivierpolitie raakt ze betrokken bij het onderzoek naar wie de vrouw is. Als ze ontdekken dat het de bedoeling was dat Lacey het lichaam vond, gebeuren er meer vreemde dingen. Ze wordt in de gaten gehouden in haar woonboot en iemand laat daar souvenirs voor haar achter. Lacey ontdekt een verband met eerder gevonden lijken in de Theems en dan blijkt de zaak zeer complex te zijn.

Lacey Flint heeft haar werk als rechercheur vroegtijdig moeten opgeven en heeft haar uniform weer aangetrokken om bij de rivierpolitie aan de slag te gaan. Het wordt snel duidelijk dat er iets in haar verleden is gebeurd, maar wat precies komen we in dit boek niet te weten. Ook degene die Lacey in de gevangenis opzoekt, een vrouw genaamd Toc, krijgt geen gestalte. Hoewel dit boek als standalone prima te lezen is, zijn er dus wel degelijk gebeurtenissen uit het verleden die een rol spelen en waar ook met enige regelmaat naar verwezen wordt.

Lacey is eigenzinnig, opereert op eigen houtje, bagatelliseert mogelijk gevaar en krijgt dingen voor elkaar die een ander niet voor elkaar krijgt. Bolton heeft haar hoofdpersonage hiermee een zeer stereotiep karakter gegeven. Haar vele collega’s blijven wat betreft uitdieping aan de oppervlakte, waardoor ze onderling moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Lacey’s buren en vrienden die ook op de rivier wonen, zijn daarentegen wel authentiek.

De auteur zet veel verschillende verhaallijnen uit. Zo zijn er het onderzoek naar het gevonden lichaam, Lacey’s werk bij de rivierpolitie, het undercoverwerk van haar vriend Mark Joesbury, de kinderwens van hoofdrechercheur Dana en haar vriendin Helen, haar nieuwe vriendin Thessa, de Zwemmer die Lacey in de gaten houdt én de Moordenaar. Tel daarbij op de vele perspectieven vanwaaruit het verhaal verteld wordt en het geheel is rommelig en hangt als los zand aan elkaar. Althans, dat lijkt zo totdat Bolton aan de ontknoping toekomt. Daar blijkt dat alle verhaallijnen wel degelijk een doel dienen en ze komen dan ook netjes bij elkaar. Op één verhaallijn na; welke rol speelt Mark Joesbury?

Het grote pluspunt van dit boek is de unieke setting. De plot is ook wel origineel, maar de uitwerking had strakker gemogen. Alle verhaallijnen worden te gekunsteld bij elkaar gebracht en de ontknoping is dan op het hysterische af. Als Bolton hier de teugels iets minder had laten vieren en haar personages wat meer onderscheidend had gemaakt, dan had dit boek meer waardering kunnen oogsten.