Gedreven tot het uiterste

Maud neemt tijdelijk haar intrek in een flat in Weesp om voor haar vroeg dementerende moeder te zorgen. Haar gezin blijft achter op Walcheren, waar Maud en haar man een pannenkoekenrestaurant runnen. In werkelijkheid gaat het Maud niet om het zorgen voor haar moeder. Het is slechts een dekmantel om voor haar man Erik te verbergen wat de werkelijke reden is voor haar vertrek. Ze wil in Weesp achterhalen waarom haar jeugd zo eenzaam en verstikkend is geweest. Ze denkt daar tevens de aanwijzingen te kunnen vinden om uit te zoeken hoe haar tante Jo aan haar einde is gekomen. Maud voelt hierbij de hete adem van een stalker in haar nek. Hij of zij weet precies haar gangen na te gaan en zegt alles te weten over het verleden van haar moeder.

Jet van Vuuren (pseudoniem van Hennie de Groot) publiceert sinds 2011 met regelmaat een thriller, waarvan Papadag de negende is. Zoals in al haar thrillers, is het hoofdpersonage Maud een alledaagse vrouw die verwikkeld raakt in een niet-alledaagse situatie. Een situatie die ongekende kracht in haar naar boven haalt, maar ook onvoorspelbaar gedrag. Door de omstandigheden wordt het uiterste van haar gevergd en wordt ze gedwongen om haar gezin te beschermen. Maar gaat ze hierin niet veel te ver?

Papadag wordt verteld vanuit de perspectieven van meerdere personen. Het verhaal maakt sprongen naar het verleden, waarin je steeds meer te weten komt over wat er in 1979-1980 is gebeurd. De focus ligt echter op Maud, haar gedachten en beproevingen. Het is duidelijk dat er vroeger iets gebeurd is en dat Maud geen fijne jeugd heeft gehad. Ze wil antwoord op haar vragen en een stalker de pas afsnijden, maar dit gegeven biedt nauwelijks voldoende reden voor alle dood en verderf die volgen. Dat is jammer, want hoewel het gegeven ‘stalking’ kan zorgen voor een spannend verhaal, is de oorzaak ver gezocht. Ook de definitieve ontknoping ontkomt daardoor niet aan ongeloofwaardigheid.

Het personage van Maud wordt goed uitgewerkt, maar ontkomt niet aan naïeve en voorspelbare gedragingen. Zo weigert ze bijvoorbeeld de politie in te schakelen of haar man op de hoogte te brengen, wanneer alles uit de hand dreigt te lopen. Het verhaal kabbelt te lang voort op de hersenspinsels van Maud, waardoor je smacht naar wat actie. Uiteindelijk komt die er wel en kunnen de bladzijden snel achter elkaar worden omgeslagen.  

Papadag is door de setting in een gewone plaats in Nederland, in een eenvoudige flat, met gewone mensen, vooral herkenbaar voor iedereen. Iets wat Van Vuuren ook beoogt met haar thrillers. Dat wordt zeker waargemaakt. De schrijfstijl is eenvoudig, maar niet té en de zinnen lopen vloeiend in elkaar over. Ondanks de aandachtspunten hier en daar heeft Jet van Vuuren toch een leesbare thriller neergezet, waarin het venijn in de staart zit.