Goed idee blijft qua uitwerking oppervlakkig

Voor Marjolijn Uitzinger, journalist en voormalig radio- en televisiepresentator van politieke programma’s, is Berlijn geen onbekende stad. Ze woont en werkt er sinds 2006 en situeerde haar vier eerdere boeken in de Duitse hoofdstad. Naast deze thrillers schreef Uitzinger samen met Margriet Brandsma het boek Na de muur, waarin ze onderzoeken wat er geworden is van het Duitsland na de val van de muur.

De in Oost-Duitsland wonende kapster Valentina Schröder raakt op jonge leeftijd ongehuwd zwanger van Andreas, het is dan 1987. Van hem hoeft ze geen enkele steun te verwachten, maar zelf is ze vastbesloten het kind te houden. De praktijken die de Stasi erop nahield waren wreed. Zo werden pasgeboren baby’s regelmatig ter adoptie aangeboden aan trouwe partijgenoten zonder dat de biologische moeder wist wat er met haar kind gebeurd was. Ook Valentina maakt dit mee. Vlak na de bevalling hoort ze haar kind huilen, maar voor ze goed en wel beseft wat er gebeurt, wordt de baby bij haar weggehaald. Ze ziet haar kind nooit meer terug. Is het inderdaad gestorven, zoals de artsen haar voorhouden?

Ruim twintig jaar later stuit de jonge Nederlandse journaliste Sam Coorenvaar tijdens interviews voor een serie succesverhalen over Oost-Duitsers, op het verhaal van Valentina Schröder. Zij heeft inmiddels een goedlopende kapsalon in Berlijn. Tijdens het interview komt de mysterieuze verdwijning van Valentina’s baby al snel ter sprake. Sam is geïntrigeerd door haar verhaal en gaat samen met Andreas op onderzoek uit om de ware toedracht te achterhalen.

Verloren in Berlijn heeft een originele en sfeervolle setting met de sporen van het Stasi-verleden van de DDR daarin verwerkt. De Duitse woorden die veelvuldig worden gebruikt en de formele omgangsvorm die de Duitsers eigen is, geven het verhaal karakter. De korte hoofdstukken en het eenvoudige taalgebruik zorgen ervoor dat je de bladzijden achter elkaar omslaat en het verhaal nergens inzakt.

De achterflap van het boek geeft aanleiding om te denken dat het verhaal zich grotendeels afspeelt ten tijde van de DDR. Het verplaatst zich echter al snel naar 2009 en laat daarmee de uitdieping over de tijdgeest en de immense invloed van de Stasi op het dagelijks leven te veel buiten beschouwing. Datzelfde geldt voor de impact van het verlies van een kind en alle gedachten en gevoelens die daarbij horen. Er wordt te snel aan voorbij gegaan. Uitzinger lijkt er zo gauw mogelijk een spannende draai aan te willen geven. De naspeuringen van Sam en Andreas geven zeker wat spanning aan het verhaal, ware het niet dat zij hun aanwijzingen allemaal te gemakkelijk via Google kunnen vinden, en dat twintig jaar na dato. Dat zij hiermee de politie het nakijken geven, overtuigt niet. Wat betreft leesbaarheid en sfeer een prettig boek om te lezen, qua uitwerking niet geheel bevredigend.