Documentaire-achtige roman met waanzinnige teksten

Enkele jaren geleden las ik met een Hebban-leesclub “M. Zoon van de eeuw” van de Italiaanse auteur Antonio Scurati. Dit boek was destijds op de shortlist van de Europese Literatuurprijs 2020 beland. Dit jaar is het derde deel van de Mussolini-biografie, “M. De laatste dagen van Europa” op de shortlist van de Europese beland. Voordat de leesclub hierover begint, werd het voor mij nu dus tijd om deel 2 “M. De man van de voorzienigheid” te lezen.

“Vrouwen zijn wat mannen willen dat ze zijn: – voor mij is de vrouw een prettige onderbreking in mijn overbezette bestaan… Hoe virieler en intelligenter een man is, hoe minder hij een vrouw nodig heeft die een integraal onderdeel van hemzelf vormt.”

Scurati gaat in M2 verder met het verhaal van Mussolini waar hij gebleven was, in februari 1925. Scurati schrijft de biografie in romanvorm, maar maakt net als bij het vorige deel gebruik van historische feiten en bronnen. Enkele van deze bronnen verschijnen aan het eind van een hoofdstuk, zoals telefoongesprekken tussen Mussolini en zijn broer, krantenberichten, een verslag van de politiechef etc. Het resultaat is een documentaire-achtige roman met waanzinnige teksten.

“Nee, niet in de kerken zoeken de gelovigen tegenwoordig hun God. De politiek is de enige religie van deze twintigste eeuw.”

Net als bij M1 vraagt het boek de nodige aandacht, maar ik heb de indruk dat het aantal personages een stuk minder is dan in M1. M2 beschrijft gedetailleerd de wreedheden door Italië in Afrika wat onderdeel was van het koloniale ‘avontuur’ van het fascistische regime.
Het maakte mij somber om te lezen hoe ‘il Duce’ zo lang aan de macht kon blijven en kon doen wat hij wilde met instemming van een groot deel van het volk.