Een gebrek aan drama

Je verwacht een heftig verhaal over nee moeten zeggen tegen een moeder met kanker, die niet zo lang meer te leven heeft. De plot is goed bedacht en zou tot een goed boek kunnen leiden. Maar dat is niet gebeurd. Dat het verhaal, ondanks het onderwerp, niet te heftig is wordt gebracht als sterk punt: ‘een luchtig geschreven boek over een verre van luchtig onderwerp’, zo vertelt ons de cover. Maar waarom moet een boek dat over een heftig onderwerp gaat zo luchtig zijn? Het ontbreekt aan drama, terwijl dat in de feiten wel degelijk aanwezig is (moeder met kanker, dochter met burn-out). Ik heb geen traan gelaten, zelfs niet echt meegevoeld, doordat er in de roman een gebrek aan realiteit bestaat. Dat maakt het boek ‘luchtig’. Als je je niet kunt verplaatsen in de personages kun je niet meevoelen en lijkt het boek dus heel luchtig te zijn, alsof er vrij weinig aan de hand is.

Het gebrek aan realiteit manifesteert zich onder andere in het vreemde gegeven dat Dina, de moeder, meedoet aan een talentenjacht met een act waarin een konijn door een hoepeltje springt. Die act blijkt zo geweldig te zijn dat ze na haar auditie meteen door gaat naar de liveshows! Ze heeft het rare idee opgevat dat haar dochter in de spotlight wil staan en roept haar naar het podium. Dan zegt de dochter eindelijk nee. Als je die ‘nee’ als moeder niet hebt zien aankomen dan ken je je dochter wel erg slecht. Dit maakt de “complexe” moeder-dochterrelatie heel ongeloofwaardig.

Verder zijn ook de personages niet goed neergezet. Je krijgt van Dina bijvoorbeeld vrij weinig hoogte. Er zijn tegenstrijdigheden te vinden, wat het nog verwarrender maakt. Bijvoorbeeld: ’Haar dochter had haar nodig. Lotte kon zoveel beweren. Ze achtte haar vriendin de psychologe hoog, maar in Jannes geval zat ze er toch echt naast.’ (13) vs. ’Ze geloofde niet in dat psychologengedoe. Gewoon goed eten, goed slapen en niet alles perfect willen doen, dan zou Janne er zo weer bovenop zijn.’ (66) Het is duidelijk dat ze vindt dat Lotte niet gelijk heeft wat haar dochter betreft. Maar in het eerste fragment heeft ze veel respect voor ‘haar vriendin de psychologe’ en in het tweede citaat klinkt het alsof ze het maar niks vindt en ze dus totaal geen respect heeft voor de opmerkingen van Lotte.

Het boek leest vlot, dat moet gezegd worden. De zinnen lopen lekker en je hebt het boek in een avondje uit. Dat vind ik ook meteen een nadeel: als ik rond de twintig euro betaal voor een boek wil ik er wel iets langer dan een avondje lol van hebben. Maar de stijl laat hier en daar toch te wensen over: een cliché als ‘Haar stoute schoenen had ze al aan, haar stoute jurkje ook.’ is wat mij betreft echt een brug te ver.

Al met al goed voor een vermakelijke avond, maar zeker geen boek dat blijft hangen of dat je nog eens opnieuw leest. Het idee was goed, de uitvoering mager.