Het midden van nergens brengt je overal

Hoewel Yvonne Deinert inmiddels een grote passie heeft voor schrijven, was dat niet van jongs af aan zo. Het begon met opmerkingen van collega’s: haar beleidsnotities waren zo lekker leesbaar. De vonk sloeg echter pas over toen ze iemand sprak die een cursus verhalen schrijven had gevolgd, waarna ze zelf ook op zoek ging naar zo’n cursus. Ze volgde onder andere een cursus kinderverhalen schrijven, die werd afgesloten met de bundel Griekels en Gruikels. Daarin verschenen ook een kort verhaal en enkele gedichten van Deinert, maar haar echte debuut beleefde ze in mei 2014 met Het midden van nergens.

In Het midden van nergens volg je de 15-jarige Pascalle in haar zoektocht naar haar identiteit. Die denkt ze al gevonden te hebben in de vorm van Pasca, de versie van haarzelf die de mooiste gotische en victoriaanse jurken draagt, net als haar beste vriendin Donja. Haar ouders zien haar echter liever als Pascalle, gewoon in een spijkerbroek. Voor ze naar school gaat kleedt ze zich daarom om bij Donja, maar wanneer die besluit bij haar vriend in te trekken moet Pascalle een andere omkleedplek zoeken. Vanaf dan leidt Pascalles zoektocht je langs ongure plekken en donkere steegjes. Langs de mysterieuze Ard en de norse Greetje. Wie is te vertrouwen en bij wie kan ze beter uit de buurt blijven?

Je kunt beter maar niets anders plannen op de dag dat je in Het midden van nergens begint, want je leest het boek gegarandeerd in één keer uit. Het verhaal en zijn personages bevatten met name voor middelbare scholieren veel herkenbare elementen, waardoor je je goed in hen kunt verplaatsen en het hele verhaal meeleeft. Wie is of kent bijvoorbeeld niet ook iemand die stiekem een kledingstuk draagt omdat zijn of haar ouders dit afkeuren? En zijn we niet allemaal op zoek naar wie we nou eigenlijk zijn en wat ons uniek maakt? Op die manier biedt het boek ook troost en kan iedereen er wel iets uithalen voor zichzelf. Zit je niet meer op de middelbare school, dan waan je je vanzelf weer even terug in de tijd. Bovendien zorgen de excentrieke locaties en personages waar Pascalle je langs voert voor de nodige spanning.

Toch blijft de échte spanning helaas uit, omdat je van bepaalde dingen al snel kunt raden hoe de afloop zal zijn en wat Pascalle te wachten staat. Een ander minpuntje is dat het verhaal niet altijd soepel leest, maar soms een beetje houterig. Dit komt doordat in de dialogen vaak spreektaal wordt gebruikt, zoals het weglaten van woorden. Er ontstaan dan halve zinnen die kortaf klinken en wat afstandelijkheid creëren, zoals: ‘Moet helpen thuis.’, ‘Kan ik er rekening mee houden.’, ‘Kom er zo aan.’, ‘Moest gewoon weg.’ en ‘Geloof ik niet.’ Bovendien worden er soms opmerkingen gemaakt die banaal en niet van belang voor het verhaal zijn, waardoor het lezen vertraagd wordt, zoals: ‘Ik loop een vrij toilet in. Nu ik er toch ben, kan ik ook even plassen.’

Desondanks heeft Deinert een geslaagd debuut geschreven dat bij veel jongeren in de smaak zal vallen. Oók bij jongens, zoals bij Deinerts eigen 15-jarige buurjongen die haar vertelde: ‘Ik heb je boek gelezen en vond het best leuk.’