Tussen morgenzee en avondland

‘Tussen morgenzee en avondland’ is een verhaal waarbij de personages deel uit maken van twee verschillende culturen, dit zorgt ervoor dat ze worstelen met het vinden van een eigen identiteit. Het verhaal wordt vanuit wisselende perspectieven verteld.

Amir krijgt pas een week na de dood van zijn vader bericht uit Alexandrië over zijn overlijden. Amir had een moeilijke relatie met zijn vader en wil zijn vader uit zijn hoofd zetten, maar dat lukt niet. Hij wordt overspoelt met herinneringen aan zijn vader.

Vader Nessim leer je kennen in de tijd dat hij nog jonger is. Naarmate het verhaal vordert worden een aantal zaken uit zijn leven opgehelderd en zie je de parallellen tussen hem en Amir terug.

‘Tussen morgenzee en avondland’ begint met veelbelovende creativiteit en een sterke potentie. Echter, deze belofte lijkt te vervagen zodra de eerste perspectiefwisseling plaatsvindt. De frequente wisselingen van perspectief leiden tot sprongen in het verhaal die soms te groot zijn, waardoor bepaalde gebeurtenissen en onderwerpen moeilijk te volgen zijn.

Het verhaal voelt vaak ongrijpbaar aan. Tijdens het lezen van sommige passages raakte ik de draad volledig kwijt en moest ik stukken opnieuw lezen om te begrijpen waar het over ging. Dit zorgde ervoor dat een groot deel van het verhaal verwarrend overkwam.

Een deel van het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de plek Alexandrië, waar de lezer kennismaakt met de oorsprong van culturen en de rijke historie van deze plek. Deze gedeeltes vormen een verbindende factor tussen de personages en hier lag voor mij de ware potentie van het verhaal. Helaas werd deze boeiende manier van schrijven niet doorgezet in de rest van het boek.

Toch weet de auteur op een mooie manier te vangen hoe iemand die uit meerdere culturen komt kan worstelen met zijn identiteit en zich eigenlijk nergens volledig thuis voelt. Ook de aandacht voor verschillende religies binnen een familie is treffend weergegeven.