Een tweede deel dat niet teleurstelt – Hallelujah!

Het vuur van de keizer is het vervolg op Het bloed van de keizer, waarmee Brian Staveley in 2013 zijn debuut als fantasyschrijver maakte. In deel 1 werden drie keizerskinderen geïntroduceerd: Adare, de oudste dochter en minister van Financiën, Valyn, die opgeleid wordt tot elite-soldaat, en Kaden, de troonopvolger die in een klooster hoog in de bergen opgroeit. Als hun vader wordt vermoord, moet Valyn Kaden redden van de samenzweerders, terwijl Adare in de hoofdstad probeert de orde te bewaren.

In Het vuur van de keizer heeft Valyn Kaden gevonden, maar het klooster is uitgemoord. De broers worden achtervolgd door leden van Valyns legereenheid, die hem als deserteur zien (of misschien zelf bij de samenzwering betrokken zijn). Kaden wil een nog verder afgezonderde kloosterorde om hulp vragen, terwijl Valyn zo snel mogelijk naar de hoofdstad wil. Adare heeft inmiddels ontdekt wie er achter de samenzwering tegen hun familie zit en ontvlucht haar paleis om bondgenoten te vinden.

Tweede delen zijn meestal niet makkelijk, zeker niet in de epische fantasy. Aan het eind van het eerste boek heeft de auteur zijn karakters aan de rand van de afgrond gebracht. Maar voor het tweede deel heeft hij meer verhaal nodig – meer ontwikkelingen en ontberingen die de karakters scheiden van hun overwinning of ondergang. Vaak trappen schrijvers in het tweede deel op de rem en laten ze de opgebouwde dreiging tijdelijk verdwijnen, om de spanning vervolgens van voren af aan op te bouwen. Dat betekent vertragingen, herhalingen en het gevoel dat de auteur al zijn kruit in het eerste boek verschoten heeft.

Staveley doet met Het vuur van de keizer precies het omgekeerde. In het eerste deel moesten de karakters maanden – jaren – wachten voor ze iets konden doen, of zelfs maar wisten dat ze bedreigd werden. In het tweede deel volgt Staveley hen daarentegen bijna van minuut tot minuut terwijl hij alle opgebouwde ellende uit het eerste deel over hen uitstort. Nu moeten ze constant handelen, risico’s afwegen, beslissingen nemen – ze kunnen het zich niet veroorloven af te wachten of meer informatie te verzamelen. Door dat veranderde tempo, en door de gebeurtenissen uit het eerste deel niet naar de achtergrond te schuiven, weet Staveley een vervolg te schrijven dat nog spannender is dan het eerste deel. Of liever gezegd, het is een ander soort spanning. Het eerste deel is langzame opbouw, het tweede is ontlading, terwijl er duidelijk nog genoeg te vertellen is voor een derde deel.

Wat het verhaal ook interessant houdt, is dat Staveleys wereld heel gelaagd, complex en levend is. Hij introduceert in het tweede deel nieuwe spelers, nieuwe machtsblokken, nieuwe volken en religies, maar het doet allemaal heel organisch en natuurlijk aan. En aan het eind van Het vuur van de keizer heb je als lezer nog steeds het gevoel dat er meer over deze wereld te vertellen is.

Nog iets anders wat boeiend is, is hoe slim Staveley fysieke afstand gebruikt om zijn drie hoofdpersonen ook tactisch en emotioneel van elkaar te scheiden. Kaden, Valyn en Adare staan in principe aan dezelfde kant en hebben dezelfde doelen. Maar omdat ze van elkaar gescheiden zijn en snelle lange-afstandscommunicatie onmogelijk is zonder moderne technologie (of magische trucjes, iets waar Staveley zich gelukkig verre van houdt) moeten ze alle drie plannen maken en handelen zonder op de hoogte te zijn van wat de anderen doen. Twijfel is zo gezaaid, zeker als karakters alle informatie over hun bondgenoten gefragmenteerd en uit de tweede of derde hand krijgen.

Het vuur van de keizer is geen boek dat als standalone te lezen is. Als het verhaal opent, bevinden bijna alle belangrijke karakters zich op één locatie, en in het begin wordt er heel veel informatie over de lezer uitgestort. Zelfs als je het eerste deel gelezen hebt, is het lastig om je te herinneren wie wie ook weer was en wat de onderlinge verhoudingen zijn, en Staveley biedt weinig geheugensteuntjes. Verder vervalt hij soms te veel in uitleg, vooral over de gevoelens en motieven van de drie hoofdpersonen. Daardoor zijn de karakters wat vlakker dan ze hadden kunnen zijn. Maar al met al begint dit een interessante en spannende serie te worden.