Eigenzinnige intonatie

Een man probeert na zijn sterven op het volgende bewustzijnsniveau te komen in De man die dacht dat hij dood was. Wie weleens eerder een boek van Michiel Richards heeft gelezen, weet dat de auteur een bepaalde eigenzinnige intonatie in zijn vertelkunst door laat schemeren. Lezers raken zogezegd gemakkelijk betoverd door zijn schrijfstijl, en de auteur weet dan ook feilloos in meerdere perspectieven te kruipen. Zonder moeite worden lezers op sleeptouw genomen, krijgen de stroom van de gedachten van zijn karakters mee. De tegenpolen en tegenstrijdigheden worden hiermee op een gedegen manier laten zien. Het lichamelijk en geestelijk ziek zijn worden op een begrijpelijke manier benoemd. Naar rust of naar herrie hunkeren is zo’n tegenpool die in de verhaallijn wordt aangestipt. Tevens sluipt er ook een subtiele diversiteit in de karakters.
De protagonist helpt mensen die hij op zijn dode pad tegenkomt om zijn kansen voor het volgende bewustzijnsniveau te vergroten. In een opmerkelijke zoektocht naar zichzelf, komt de vader-dochter en de dochter-vader relatie sterk tot uiting. Vechten voor waar men tot toebehoort en vechten voor je afkomst wordt gestaag duidelijk gemaakt. Dat de draad tussen leven en dood flinterdun is, blijkt in deze context ook maar weer. De vraag wie er echt leeft en wie dood is onder de levenden, blijft een intrigerend vraagstuk. De karakters blijven naamloos. Toch hebben ze allemaal zo hun eigen diepgewortelde verhaal. Op een intelligente manier zijn de karakters met elkaar verweven. Lezers voelen een bepaalde wrijving tussen de personages, en de emoties worden sereen tot uiting gebracht, ook al is er onder het oppervlak toch echt sprake van een diepgewortelde nijd.
Op slinkse wijze drijft Richards zijn lezers naar een ronduit fascinerend plot, waarin nieuwe feiten uit voortkomen, en waarin nieuwe achtergronden uit op zullen duiken. Het laat de lezer met een bevredigend gevoel achter, waarbij de lezer nog wel even over het boek zal blijven nadenken.