Niet voor iedereen weggelegd

Marijke Verhoeven sleept haar lezers meteen mee in De moord op Willemina Jansen. Het is meteen intrigerend. Er wordt een bepaalde tijdssfeer gezet. Het verhaal wordt uiteindelijk vanuit het perspectief van Ella verteld.  Lezers maken er direct uit op dat Ella beter met haar tante overweg kan, dan met haar moeder. Ze heeft de ambitie om de Nederlandse Agatha Christie te worden. Ella heeft grappige, soms klunzige trekjes. Al helemaal wanneer ze “afgeleid” is.
In een tijdsgeest van soms zure oubolligheid wordt er ook verlangd naar een nieuwe tijd, waarin vrouwen juist wel opmerkelijke banen erop na mogen houden. Dit blijkt wanneer Ella niet onder stoelen of banken schuift dat de detective in haar nog te schrijven boek, een vrouw zal zijn. In datzelfde gesprek wordt ook de moord op Willemina Jansen besproken. Ella besluit om de zaak zelf te onderzoeken, en dat is niet alleen voor research van haar boek. De verhaallijn heeft daardoor een fascinerende opbouw, waarbij een rode draad stapje voor stapje onthuld zal worden.
Opvallend in de manier van schrijven is dat bepaalde zinnen niet altijd even soepel lopen. We vragen ons af of dit opzettelijk is gedaan, zodat het beter bij de tijdsgeest zal passen. Toch blijft het verhaal prima te volgen, en wordt dit niet als heel vervelend voor de lezer ervaren. Hoewel men een cozy crime meer voor het plot leest, dan voor de schrijfstijl, uiteraard. Het gebruik van het oud- Nederlands in de krantenartikelen geeft het er een nostalgische draai aan. Met de tijd meegaan is voor de personages ook uitermate belangrijk gebleken. Zo af en toe neemt de schrijfster de lezer nog even mee naar 1916, waarin de lezer met het perspectief van de dader wordt geconfronteerd. Opmerkelijk zijn de thema’s drugsgebruik, verkrachting en abortus in dit boek. Dat het op een bepaald moment “gewoon” even ter sprake komt, is ronduit bedenkelijk, zeker vanwege de deftige kringen in het boek.
Echter kunnen lezers ronduit moe worden van Ella’s gepieker en niet al te grote doortastendheid in de tweede helft van het boek. Ze wordt dan wel omschreven als vasthoudend, als het om haar privé situatie gaat is ze zelf in een fase van ontkenning. Haar situatie kwam voor het gevoel een beetje willekeurig, zonder enige vooraanschouwing uit de lucht vallen. Verhoeven heeft echter wel haar best gedaan, om een mogelijk scenario tot leven te brengen, van een bestaande, historische zaak. Oorspronkelijk werd deze zaak dus onopgelost gehouden, en wellicht is het gespeculeer binnen de verhaallijn niet voor iedereen weggelegd.