Niet voor iedereen

Opvallend is de spreektaal die Nico Kwakman in De pen gebruikt, en dat maakt het dat de auteur een vlotte vertelstijl erop nahoudt. Het verhaal gaat over een pen met een wel heel bijzonder verhaal, en het heeft een fascinerende insteek. De auteur heeft het thema tijdreizen voor zowel zichzelf als zijn lezers eenvoudig gehouden, waarbij het vooral om acceptatie draait, en niet zozeer om het begrijpen van het fenomeen. Dit maakt het onderwerp ineens voor (bijna) iedereen toegankelijk, omdat het plotseling niet meer zo complex lijkt.
Ook stelt hij de verschillen tussen mannen en vrouwen aan de kaak. Lezers merken de verschillende lagen die dit boek heeft, feilloos op. Kwakman is opmerkelijk meer thuis in het vertellen, dan dat hij bepaalde dingen laat zien. Recht voor zijn raap schrijven is in deze intonatie heel verfrissend. Hij vertelt veel over hoe het volgens hem in de toekomst eraan toe gaat. Mooi gevonden dat men in de toekomst de pijnpunten van het verleden onderzoekt, zodat de opgelopen schade door bepaalde keuzes uit het verleden in de toekomst ingeperkt kan worden. Een opvallende insteek waar de auteur gerust over had mogen uitweiden, gezien dat sterk de interesse van de lezer wekt. Subtiel werd het onderwerp klimaat in de verhaallijn verweven, en de schrijver heeft een geloofwaardig beeld van de seizoenverschillen van heden en verleden omschreven.
Het pad naar het plot kan als wat aan de langzame kant worden ervaren, maar voelt ondanks dat toch vredelievend aan. De auteur weet zijn lezers naar een briljant einde te brengen. Het verhaal is wellicht niet voor iedereen weggelegd, maar kan wel voor nieuwe inzichten zorgen.