Lezersrecensie
Redelijk
Holly Black heeft de verhaallijn van De verloren troon weer kundig in pracht en praal gedompeld. De lezer wordt eraan herinnerd met welk achtergrondverhaal men te maken heeft. De wereldopbouw maakt het opnieuw fascinerend. Het is alleen niet meteen duidelijk om welk hoofdpersonage het uiteindelijk zal gaan door de velen rollen die in het begin voorbijkomen. Wellecht is het meer de bedoeling dat men eerder een klik met de wereld zelf hoort te krijgen, niet zozeer met de doelen van de personages. Manipulatie en samenzwering zijn duidelijk in de verhaallijn aanwezig. Macht en wraak zijn onderwerpen die veelvuldig voorbijkomen.
Zoals we van de auteur inmiddels gewend zijn, houdt men er een ingetogen, teruggetrokken manier van schrijven op na, die bijna sereen met een oorlogszuchtig randje aanvoelt. Hierbij worden de karaktertrekken van de personages gestaag scherper, waardoor lezers toch in staat zullen zijn een aarzelende klik met hen te maken. De boeken die de auteur heeft geschreven in het kader van elfen, zullen dus langzaam in het hart van de lezer kunnen gaan nestelen.
Hoewel de schrijfster een kalme manier van schrijven heeft, kan het verhaal op enkele momenten zich gaan voortslepen, zelfs een beetje saai overkomen. De auteur heeft er hier en daar wat actie in heeft verweven, al voelen lezers niet echt een scherpe spanningsboog, ook niet tussen Prins Eik en zijn rivalen. Black rond het tweeluik netjes af, waarbij verder geen losse eindjes zijn. Een enigszins schattig verhaal, al dan niet een beetje aan de rommelige kant. Een redelijk tussendoortje met de nodige magie en fantasy.
Zoals we van de auteur inmiddels gewend zijn, houdt men er een ingetogen, teruggetrokken manier van schrijven op na, die bijna sereen met een oorlogszuchtig randje aanvoelt. Hierbij worden de karaktertrekken van de personages gestaag scherper, waardoor lezers toch in staat zullen zijn een aarzelende klik met hen te maken. De boeken die de auteur heeft geschreven in het kader van elfen, zullen dus langzaam in het hart van de lezer kunnen gaan nestelen.
Hoewel de schrijfster een kalme manier van schrijven heeft, kan het verhaal op enkele momenten zich gaan voortslepen, zelfs een beetje saai overkomen. De auteur heeft er hier en daar wat actie in heeft verweven, al voelen lezers niet echt een scherpe spanningsboog, ook niet tussen Prins Eik en zijn rivalen. Black rond het tweeluik netjes af, waarbij verder geen losse eindjes zijn. Een enigszins schattig verhaal, al dan niet een beetje aan de rommelige kant. Een redelijk tussendoortje met de nodige magie en fantasy.
1
Reageer op deze recensie