Niet superieur

Het verhaal van The familiar opent met een opsomming van oorzaak en gevolg. De schrijfster laat haar lezers met enkele karakter kennis maken. Men is kan meteen geïntrigeerd zijn, al laat deze invalshoek ook enige verwarring na. Het kan even duren eer de lezer lekker in het verhaal zit. Bardugo omschrijft de gebeurtenissen met een rauwe, platvloerse ondertoon. De auteur weet ook de harde kanten van dit historische leven te vangen. De verschillen en het contrast binnen arm en rijk komen moeiteloos uit de verf. Echter zijn deze omschrijvingen overweldigend, en een beetje aan de voortslepende kant. We weten dat Bardugo excellent schrijft. Echter, in dit boek kunnen haar pogingen tot bloemrijk zijn, de lezer juist vermoeien. Het is een boek waar lezers maar beter voor in de stemming kunnen zijn. Er is een stevige symboliek voor de granaatappel, en er is ook enige beeltenis voor de schorpioen. Religie staat ook hoog in het vaandel. Voor een boek over magie en magisch realisme wordt dat er net even te veel ingegooid. Doordat er zoveel sprake van religie is, kunnen lezers eigenlijk ook wel meteen invullen hoe het verhaal van Luzia zal eindigen, zeker in een tijd waar hekserij en ketterij niet geduld worden. Er is een gebrek aan echte interessante wendingen. Men zal dan ook sterk het gevoel hebben, dat de schrijfster veel meer uit deze verhaallijn had kunnen halen. Tot op zekere hoogte is het vermakelijk, niet superieur. Het is een verhaal waarin de boodschap dat mannen nog weleens bang zijn voor de psychische aard van de vrouw, overduidelijk lijkt te floreren.