Lezersrecensie
Gepeperd extraatje uit het Koninkrijk der Zonden
Met Het spel der zonden heeft Kerri Maniscalco een standalone uit het universum van Koninkrijk der Zonden geschreven, met prins Afgunst in de hoofdrol. Lezers volgen deze keer kunstenares Camilla, die gechanteerd wordt en noodgedwongen een duivels akkoord met Afgunst sluit. De lezer wordt meteen in confronterende emoties gedompeld. De schrijfster geeft ook gelijk een deel van het achtergrondverhaal van protagonist Camilla prijs. Daarnaast zijn er veel bijrollen toegekend aan enkel nieuwe wezens, die we eerder nog niet veelvuldig in de serie zijn tegengekomen.
Omdat de verhaallijn merendeel om de spicy elementen draait, neemt Maniscalco geen blad voor de mond, en kan het taalgebruik dan ook aan de vulgaire kant zijn. Er komt zogezegd behoorlijk wat onzedelijk gedrag in voor. Het verhaal is dan ook niet voor niets opgedragen aan de lezers die van verdorven sprookjes houden, dus in feite waren we hier al voor gewaarschuwd. Het thema en de banaliteit moet de lezer wel absoluut liggen. De droge humor zorgt dat er weer voor dat de verhaallijn niet te veel van de balans verliest. Een onderwerp zoals deze kan snel als té worden ervaren, ook al zit er wel degelijk een plot en gedegen doel in. Het is tevens society-gedreven aangelegd. De Zeven Cirkels kunnen hierin ook niet ongemoeid blijven. De nadruk ligt niet alleen op onzedigheid, er ligt ook nadruk op het idee dat mensen maar saai en te ingetogen zijn. Daarnaast omschrijft het een maatschappij waarin men vrouwen probeert te temmen.
Een sleutel, een vervloekte troon, en een anagram vormen samen een sterke symboliek. Er wordt een magische basis voor het plot gesmeed, waarin tevens een mythisch randje wordt geweven. Deze standalone bevat overigens enkele oude bekenden. Het uiteindelijke spel lijkt door de veelvuldige spice er op sommige momenten weinig toe te doen, ook al zal Prins Afgunst toch echt zijn koninkrijk moeten redden van de ondergang.
Indien de lezer liever meer topics heeft van leerzame aard, dan is dit boek wellicht niet helemaal de juiste keuze. Dit is meer een boek dat men eerder uit andere behoeften en ontspanningsoverwegingen op zal pakken. Een gepeperd extraatje van de auteur, en een boek dat de titel eer aan doet.
Omdat de verhaallijn merendeel om de spicy elementen draait, neemt Maniscalco geen blad voor de mond, en kan het taalgebruik dan ook aan de vulgaire kant zijn. Er komt zogezegd behoorlijk wat onzedelijk gedrag in voor. Het verhaal is dan ook niet voor niets opgedragen aan de lezers die van verdorven sprookjes houden, dus in feite waren we hier al voor gewaarschuwd. Het thema en de banaliteit moet de lezer wel absoluut liggen. De droge humor zorgt dat er weer voor dat de verhaallijn niet te veel van de balans verliest. Een onderwerp zoals deze kan snel als té worden ervaren, ook al zit er wel degelijk een plot en gedegen doel in. Het is tevens society-gedreven aangelegd. De Zeven Cirkels kunnen hierin ook niet ongemoeid blijven. De nadruk ligt niet alleen op onzedigheid, er ligt ook nadruk op het idee dat mensen maar saai en te ingetogen zijn. Daarnaast omschrijft het een maatschappij waarin men vrouwen probeert te temmen.
Een sleutel, een vervloekte troon, en een anagram vormen samen een sterke symboliek. Er wordt een magische basis voor het plot gesmeed, waarin tevens een mythisch randje wordt geweven. Deze standalone bevat overigens enkele oude bekenden. Het uiteindelijke spel lijkt door de veelvuldige spice er op sommige momenten weinig toe te doen, ook al zal Prins Afgunst toch echt zijn koninkrijk moeten redden van de ondergang.
Indien de lezer liever meer topics heeft van leerzame aard, dan is dit boek wellicht niet helemaal de juiste keuze. Dit is meer een boek dat men eerder uit andere behoeften en ontspanningsoverwegingen op zal pakken. Een gepeperd extraatje van de auteur, en een boek dat de titel eer aan doet.
1
Reageer op deze recensie