Woordspelingen en Vlaamse humor

Meteen zijn lezers geïntrigeerd in de insteek die Roland Bergeys in Killer? hanteert.
Lezers vervolgen het karakter Ferre Wouters. Het voelt een beetje als een coming-of-age verhaal, aangezien de lezer naar verschillende tijdsmomenten wordt meegenomen. Het verhaal wordt niet zozeer uit het oogpunt van Ferre verteld, maar door een persoon dat in de eerste plaats nog onbekend blijft. Het enige dat men over dit mysterieuze karakter, de verteller van het verhaal, krijgt te weten, is dat deze persoon onder behandeling van mogelijk een psychiater staat.
Er worden al wat dingen duidelijk over Ferre en zijn opmerkelijke jeugd. Wie zijn vader bijvoorbeeld echt is, blijft eerst nog onbekend. Dat hij gepest wordt, zet vermoedelijk de toon naar wie hij uiteindelijk zal worden. Er sluimert een diep onbegrip in de beginjaren van Ferre door. Regelmatig ziet hij zichzelf dan ook als een slachtoffer van de leugens en de leugenaars. Wellicht is hij ontoerekeningsvatbaar, wat eigenlijk niet zo vreemd is, aangezien Ferre nou niet bepaald in een normaal, liefhebbend gezin opgroeide. Bergeys heeft een interessante psychologie en een intrigerend karakter neergezet.
Naarmate de verhaallijn vordert, komen er ook de slachtoffers van Ferre in een serene vertelstijl voorbij. Eentje is geïnspireerd door de films van Alfred Hitchcock, en helaas voor Ferre weet zij hoe ze kan improviseren. Het pistoolschot is tevens een briljante symboliek in het geheel, en deze komt meerdere keren terug. De auteur weet het zodanig af te wikkelen, dat de cirkel letterlijk rondkomt, en lezers weer terug bij af zullen zijn. Hierbij wordt gestaag duidelijk wie het verhaal nou eigenlijk heeft verteld, en wie er daadwerkelijk de touwtjes in handen heeft gehad. Een knappe, al dan niet kalme suspense, met de nodige woordspelingen, en Vlaamse humor.