Schurken, dood en verderf

Sarah Rees Brennan zet haar lezers meteen op het verkeerde been in Lang leve het kwaad. De verhaallijn heeft een voortkabbelend karakter met een kalme manier van vertellen, bijna zakelijk. Bloederige scenes worden met een droge insteek verteld, met een het-kan-ons-weinig-schelen mentaliteit. Het zijn emoties die typerend zijn voor schurken, dus in zekere zin heeft de auteur dit goed weten te vangen.
Hoewel de insteek- letterlijk een fantasieboek instappen om van de realiteit te ontsnappen- niet bijster een nieuwe of originele invalshoek is, geeft Brennan er na honderd bladzijden dan wel weer een interessante draai aan. Het is een typisch verhaal waar de grillen van een moderne tijd zich met een tijdsgeest van de klassieke fantasy en oude tijden vermengd heeft, en dat levert nog wel eens gevatte opmerkingen op. We nemen aan dat dit voor enige hilariteit en luchtigheid moet zorgen, echter kan dit op sommige punten toch tenenkrommend worden ervaren. De verhaallijn werpt het licht op goed en kwaad, maar laat lezers vooral nadenken over of het goede doen op langere termijn eigenlijk nog wel loont, en of het kwade doen je wellicht meer efficiency kan bieden.
Ondanks dat het thema aan het denken kan zetten, kan de verdere ontwikkeling van de verhaallijn wat aan de vermoeiende en rommelige kant worden ervaren. Er zijn veel karakters die stuk voor stuk zo hun eigen gedachten hebben. Op zich goed voor het achtergrondverhaal. Het is dus niet meteen een vlotte fantasy te noemen. Soms kunnen lezers zich gaan afvragen wat bepaalde zaken eigenlijk zullen toevoegen. Er wordt in feite eigenlijk letterlijk een verhaal herschreven, en dat allemaal in het belang van het hoofdkarakter. Het is een verhaal dat bij het begint eindigt, en daardoor kunnen lezers het plot al snel doorhebben. Wanneer lezers zin hebben in een bloemlezing over schurken, dood en verderf, dan is dit inderdaad een boek waarop de fantasylezer heeft gewacht.