Toneelstuk met schrijnend einde

In Moskou in Parijs hanteert Hanneke Simons twee perspectieven, onderverdeeld in De Vertelling en De Gebeurtenis. We volgen Devereaux en Anna. Lezers zitten er meteen in, leven mee met de personages. We proeven angst en wanhoop, wanneer Anna in 1898 tijdens een brand haar thuis verliest. Tevens voelen lezers de beklemmende sfeer, die de heftige gebeurtenis met zich meebrengt. De verhaallijn heeft een droevige ondertoon, waarin de perikelen van een lang vervlogen tijdsgeest moeiteloos worden laten zien. Verdriet en gemis zijn belangrijke onderwerpen in deze rode draad. Daarnaast weet de auteur te vangen hoe hartverscheurend een blijvend gemis is. Het raakt de lezer, en laat zien hoe hard het leven voor sommigen kan zijn.
De man is duidelijk de baas in huis, als vrouw heb je weinig te zeggen. De stukjes van Devereaux zijn eigenlijk fragmenten uit verschillende jaren, terwijl Anna’s verhaal vooral voor het grootste deel in 1898 blijft. Afkomst speelt een grote rol, en Simons heeft een serene manier van verwoorden. Ze heeft een rijke woordenschat, waardoor de manier van schrijven ook iets buitengewoon leerzaams heeft gekregen. De oude taal heeft in dit boek zo zijn charme.
Langzaam maar zeker wordt aan de hand van het laten zien zonder het te benoemen, wie er daadwerkelijk achter de bijnamen in het boek schuilgaan, en realiseert de lezer zich hoe Devereaux met Anna in verbinding staat. De rode draad is ronduit fascinerend. Een mooie extra doordachte toevoeging is dat de lezer het gevoel krijgt een toneelstuk in dagboekvorm te lezen. Ook al heeft de lezer weinig met het historische genre, voor de verhalen en de manier van vertellen zal elke boekenliefhebber zonder moeite vallen.
Er wordt naar een afloop gewerkt, waar de karakters samenkomen, en waarin een opvallend contrast is geslopen. Een schrijnend einde kan niet uitblijven, die de lezers onder de indruk en enigszins voor enkele minuten apathisch achter zal laten.