Lezersrecensie
De Crooner is geen kinderrijmpje
In Rapsodie in zwart kruipt Terrence Lauerhohn moeiteloos in de huid van een huurmoordenaar. Lezers krijgen het gevoel te maken te hebben met een soort van Dexter- type moordenaar: Iemand die alleen criminelen en moordenaars vermoord, de rotte appels fileert, maar dan vanuit een opdracht. Het lijkt erop dat hij door de dochter van zijn gangsterbaas te ontvoeren, van het één op het andere moment in een regelrechte softie verandert.
De karakters zijn sterk neergezet qua emoties en gedrag. Tussen huurmoordenaar en de dochter van zijn baas ontstaat een boeiende dynamiek. Het is de vraag wie het psychologische spelletje zal gaan winnen. Gestaag komt de lezer steeds een beetje meer te weten over de achtergrondverhalen van de karakters. De verhaallijn wordt vanuit het oogpunt van de Crooner, zoals zijn bijnaam luidt, verteld. Ondertussen vertelt het slachtoffer, de ontvoerde dochter, haar verhaal in de vorm van gedrag en emotie, waarbij ze de indruk wekt een teer poppetje te zijn. Hoewel er veel informatie over achtergrond, motief en overige zaken in kleine momenten worden prijsgegeven, is dit ook geen vervelende infodump geworden, en worden deze onderonsjes afgewisseld met harde actie en een schep spanning.
Het taalgebruik heeft een hard randje, kan op sommige momenten wat banaal overkomen. Het psychologische aspect is duidelijk aanwezig, waaruit symboliek in de vorm van een kinderrijmpje opduikt. De rollen worden op meesterlijke wijze omgedraaid. De ontknoping laat zich hierna dan ook niet lang meer op zich wachten.
Lauerhohn neemt zijn lezers mee naar een razendsnel einde, met een plotwending die oplettende lezers kunnen doorgronden, maar welke de lezers wel met een bevredigend gevoel zullen achterlaten. Een enigszins serene thriller met rauwe elementen.
De karakters zijn sterk neergezet qua emoties en gedrag. Tussen huurmoordenaar en de dochter van zijn baas ontstaat een boeiende dynamiek. Het is de vraag wie het psychologische spelletje zal gaan winnen. Gestaag komt de lezer steeds een beetje meer te weten over de achtergrondverhalen van de karakters. De verhaallijn wordt vanuit het oogpunt van de Crooner, zoals zijn bijnaam luidt, verteld. Ondertussen vertelt het slachtoffer, de ontvoerde dochter, haar verhaal in de vorm van gedrag en emotie, waarbij ze de indruk wekt een teer poppetje te zijn. Hoewel er veel informatie over achtergrond, motief en overige zaken in kleine momenten worden prijsgegeven, is dit ook geen vervelende infodump geworden, en worden deze onderonsjes afgewisseld met harde actie en een schep spanning.
Het taalgebruik heeft een hard randje, kan op sommige momenten wat banaal overkomen. Het psychologische aspect is duidelijk aanwezig, waaruit symboliek in de vorm van een kinderrijmpje opduikt. De rollen worden op meesterlijke wijze omgedraaid. De ontknoping laat zich hierna dan ook niet lang meer op zich wachten.
Lauerhohn neemt zijn lezers mee naar een razendsnel einde, met een plotwending die oplettende lezers kunnen doorgronden, maar welke de lezers wel met een bevredigend gevoel zullen achterlaten. Een enigszins serene thriller met rauwe elementen.
2
Reageer op deze recensie