Bovennatuurlijke ondertoon

In Salve Mater laat KR Valgaeren zijn personages op de voormalige plek van een psychiatrische inrichting wonen, waardoor ook deze keer een intrigerende insteek met een sereen randje is ontstaan. De spanning wordt gestaag opgevoerd, met een bovennatuurlijke ondertoon. Er wordt naar bestaande verhalen geknipoogd, en dat zet een duidelijke toon in de richting van de paranormale horror. Op sommige momenten wordt er een droge humor toegepast, en dat resulteert in pijnlijke ernst. Er wordt tevens een vleugje tijdsverschuivingen toegepast. Het boek is ingedeeld in passende delen, die de titels Symptomen, Diagnose, en Behandeling hebben gekregen.
Het wordt duidelijk dat Rebecca een zeer bewogen achtergrondverhaal met haar ex heeft. Wie eerder al eens het werk van de schrijver heeft gelezen, weet hoe bloederig hij te werk kan gaan. Wanneer er sprake is van een omgeving waarin de wanen welig tieren, dan weet men eigenlijk al dat je als lezer maar beter een ijzersterke maag kunt hebben. Geestelijk voorbereid of niet, ernst zal in Salve Mater snel escaleren in zelfingenomen triomf. Het boek wordt al snel een heuse slachting, waarin de auteur dus op een geniale manier het zieke brein uithangt. Een diehard horror fan kan dit wel waarderen. Daarnaast is er in dit boek opnieuw aandacht voor het medische falen in de geschiedenis van de zorg, en dan met name als het om de mentale gesteldheid van de mens gaat.
Op slinkse, maar meesterlijke wijze heeft de auteur er onverwacht een oude bekende uit zijn oeuvre weten terug te laten komen, die elk hoofd overhoop zal gooien. Vanaf daar lonkt het verhaal naar de nodige ontknopingen. Hoewel de lezer kan verwachten dat dit boek met een enorme cliffhanger eindigt, heeft de schrijver opnieuw een indrukwekkende gothic novel geschreven, die je maar beter niet kan lezen, wanneer je al hoofdpijn hebt.