Geen losse eindjes

Jules Engelbert weet zijn karakters mooi op papier te vangen in Zilt, en dat geldt ook voor de omgeving waarin deze whodunnit zich afspeelt.
Omdat de lezer onverhoopt in het onderzoek van Tonne Traaven betrokken wordt, duikt de auteur ook het verleden van de slachtoffers in. Lezers zijn daardoor genoodzaakt goed op te letten, gezien er veel personages zijn. Ondanks dat, is de verhaallijn goed te volgen, en krijgen lezers niet een te grote infodump omtrent de karakters in een keer te verwerken. De schrijver heeft behoorlijk excentrieke namen voor zijn karakters gekozen. Niet alleen verdachten in de zaak ontwikkelen een scherp achtergrondverhaal, ook de rechercheurs leert men gestaag kennen. Engelbert is dan ook voortdurend bezig met de eindjes van een sterk gesponnen rode draad aan elkaar te knopen. Hierbij worden lezers wellicht op het verkeerde been gezet.
Daarnaast schept de auteur een serene sfeer in de verhaallijn, en smaakt het ook gruwelijk. Het voelt tevens allemaal een beetje sinister. Met name omdat er ook gebeurtenissen plaatsvinden, die de lezers lichtelijk kunnen afleiden van wat er werkelijk speelt. Uiteindelijk wil men het fijne van de hele zaak weten.
Naarmate de ontknoping nadert, hebben lezers in de eerste instantie zoiets van “Was dit het?” Manipulatie laat voor een seconde denken dat Traavens collega wellicht ook niet helemaal zuiver van motieven is. Het blijkt al snel dat er veel meer achter alle wraak en afgunst zit. Het is maar goed ook dat rechercheur Tonne Traaven niet van losse eindjes houdt, en in een pitbull veranderd wanneer blijkt dat er nog wel degelijk losse eindjes zijn. Een wending die de lezers op meerdere manieren zullen bijblijven vindt plaats, en houdt men op het puntje van de stoel. Een absoluut briljant gevonden debuut.