Gepaste emoties

Het is meteen raak in Zoetwaterparels. Nico Torrenga loodst zijn lezers in de proloog naar een zwartgeblakerd lijk. Al snel draait het perspectief naar Robert. Een lichte suspense neemt het verhaal snel over, en subtiel wordt er een bepaalde serene spanning ontvouwt. Bepaalde karakters zijn meteen verdacht. Van enkele personages krijgen lezers gegarandeerd de koude rillingen.
Onderwerpen als ernstig ziek zijn, vreemdgaan, en familiebanden voeren een stevige boventoon. Een verhaallijn waarbij de rode draad soms als verstikkend kan worden ervaren. Een waarschuwing voor als de lezer niet zo lekker om kan gaan met het onderwerp oncologie. Daarnaast is er sprake van trauma, manipulatie, en psychische stoornissen. De karakters maken een duidelijke ontwikkeling en gedegen groei door. Alle achtergrondverhalen zijn nauwkeurig met elkaar verbonden, en lijken naadloos in de puzzel te passen. Het verhaal is doorspekt met gepaste en aannemelijke emotie.
Dan ontwikkelt er zich een wending die wellicht niet elke doorgewinterde thrillerliefhebber meteen doorziet. De echte lezer die aan het begin heeft opgelet, zal zich gaan afvragen wat dat hele specifieke detail er op dat moment toe zal doen. Deze wending laat de kaak van de lezer enigszins op de schoot ploffen. Het is daarmee niet alleen een thriller met een knap staaltje psychologie, er is ook een sterk medisch verband in te vinden.
Het einde komt echter niet in zijn geheel onverwacht door het eerdere voorspellende gedrag in de eerste hoofdstukken. Toch werd het allemaal solide afgewerkt, en zit er een wel hele definitieve smaak aan. Een verhaal dat lezers laat stilstaan bij wat ziekten zowel met de zieke als met de familie kan doen.