Lezersrecensie
Een gemiste kans…
“‘Wat ik niet begrijp, is dat jullie het mij nooit verteld hebben.’
‘Weet je wat het is Benjamin? Je leven is een grote leugen geweest.’
Zijn opa was nooit een man van mooie woorden.”
De Middenman is een familieverhaal over een zoektocht naar identiteit, over hoe je leven wordt bepaald door de beslissingen die de vorige generaties hebben genomen. In deze roman gaat Benjamin op zoek naar de verklaring voor zijn boosheid op Anna, zijn moeder. Waarom is hij precies altijd onzichtbaar voor haar gebleven? Waarom is hun verstandhouding toch zo stroef? Haar oude dagboek roept aanvankelijk nog meer vragen op, maar misschien kan therapeut Pien hem helpen.
Zowel het ontwerp van de kaft als de keuze van de titel passen perfect bij dit verhaal, knap bedacht!
“Hij moest zijn moeder ter verantwoording roepen voor wie hij was geworden. De meedogenloze analyse die volgde, verwijten, wijzende vingers, handen vol, tot reuzenklauwen vergroeid, om zich los te kunnen scheuren van haar oordeel. “
Het duurde even alvorens ik de personages juist kon plaatsen binnen het familieverband en binnen hun tijdsperiode. En hoewel ik van mooi taalgebruik hou, toch vond ik de schrijfstijl van Michiel Schrijver veel te theatraal en bombastisch. Een overdaad een vergelijkingen, vele gedachtenkronkels en uitwijdingen die niets toevoegen zorgden ervoor dat De Middenman mijn interesse en aandacht een beetje verloor. En dat is zo spijtig, want het verhaalidee is niet slecht. Deze roman had, naar mijn gevoel, zoveel krachtiger kunnen zijn zonder al de overdaad. In een verkorte versie zou ook de schrijfstijl van Michiel Schrijver beter tot zijn recht komen. Ik blijf dus met gemengde gevoelens achter omdat ik echt wel potentieel in het verhaal zie, maar nu is De Middenman voor mij een gemiste kans.
“Voor de neutrale toeschouwer werd het saai en langdradig, de slimme toehoorder daarentegen, werd geboeid door het kolderieke van het schouwspel en kon zich identificeren met de strijd van het tegendeel dat niet benoemd kon worden; de verleiding van de herkenning, die ergens in henzelf verankerd lag – de kant die in het duister lag – hoe je jezelf ook draaide of keerde. Het was altijd de onderste kant.”
‘Weet je wat het is Benjamin? Je leven is een grote leugen geweest.’
Zijn opa was nooit een man van mooie woorden.”
De Middenman is een familieverhaal over een zoektocht naar identiteit, over hoe je leven wordt bepaald door de beslissingen die de vorige generaties hebben genomen. In deze roman gaat Benjamin op zoek naar de verklaring voor zijn boosheid op Anna, zijn moeder. Waarom is hij precies altijd onzichtbaar voor haar gebleven? Waarom is hun verstandhouding toch zo stroef? Haar oude dagboek roept aanvankelijk nog meer vragen op, maar misschien kan therapeut Pien hem helpen.
Zowel het ontwerp van de kaft als de keuze van de titel passen perfect bij dit verhaal, knap bedacht!
“Hij moest zijn moeder ter verantwoording roepen voor wie hij was geworden. De meedogenloze analyse die volgde, verwijten, wijzende vingers, handen vol, tot reuzenklauwen vergroeid, om zich los te kunnen scheuren van haar oordeel. “
Het duurde even alvorens ik de personages juist kon plaatsen binnen het familieverband en binnen hun tijdsperiode. En hoewel ik van mooi taalgebruik hou, toch vond ik de schrijfstijl van Michiel Schrijver veel te theatraal en bombastisch. Een overdaad een vergelijkingen, vele gedachtenkronkels en uitwijdingen die niets toevoegen zorgden ervoor dat De Middenman mijn interesse en aandacht een beetje verloor. En dat is zo spijtig, want het verhaalidee is niet slecht. Deze roman had, naar mijn gevoel, zoveel krachtiger kunnen zijn zonder al de overdaad. In een verkorte versie zou ook de schrijfstijl van Michiel Schrijver beter tot zijn recht komen. Ik blijf dus met gemengde gevoelens achter omdat ik echt wel potentieel in het verhaal zie, maar nu is De Middenman voor mij een gemiste kans.
“Voor de neutrale toeschouwer werd het saai en langdradig, de slimme toehoorder daarentegen, werd geboeid door het kolderieke van het schouwspel en kon zich identificeren met de strijd van het tegendeel dat niet benoemd kon worden; de verleiding van de herkenning, die ergens in henzelf verankerd lag – de kant die in het duister lag – hoe je jezelf ook draaide of keerde. Het was altijd de onderste kant.”
1
Reageer op deze recensie