De ontembare en duistere kracht van de zee

Ik was heel enthousiast over De Weyward-vrouwen, de debuutroman van Emilia Hart. Heel benieuwd dus naar De sirenen, waarin twee grote verhaallijnen worden gevolgd. 2019, Lucy, een studente journalistiek, zoekt toevlucht bij haar oudere zus Jessy in het kustplaatsje Comber Bay. 1800, de zussen Mary en Eliza maken als bannelingen een zware overtocht van Ierland naar Australië. De ontembare en duistere kracht van de zee loopt als een rode draad door het boek en zorgt voor verbinding tussen de zussen in het heden en verleden.

Een mysterieuze proloog zorgt ervoor dat je meteen nieuwsgierig bent. Door de korte hoofdstukken en het wisselende vertelperspectief leest De sirenen vlot en aangenaam. Emilia Hart weet op een aanvankelijk subtiele manier de verhaallijnen te verbinden door waanbeelden in dromen en door de bijzondere schilderijen van Jessy. Toch blijft het, gelukkig, allemaal mysteries genoeg. Ook de akelige gebeurtenissen uit het verleden in Comber Bay hebben een prominente rol in het boek en krijgen later ook meer betekenis.

'Ik had haar nog nooit getekend. Ik denk dat ik het eerder niet durfde. Alsof ik haar, als ik haar een fysieke vorm gaf, tot leven zou wekken, haar uit haar droomwereld naar de echte wereld zou halen. Die ogen die recht in mijn ziel staarden, me aan haar bonden.'

Trauma’s die doorheen generaties blijven doorsijpelen, een zoektocht naar gerechtigheid, mogen zijn wie je bent… er zitten dus heel wat mooie thema’s in De sirenen. Maar het meest interessante vond ik de legendes, volksverhalen en verwijzingen naar mythologische figuren. Het magisch realisme, dat pas naar het einde toe op de voorgrond komt, had voor mij meer aanwezig mogen zijn. Ik miste de donkerte, het ‘gothicgevoel’ dat zo sterk aanwezig was in De Weyward-vrouwen. Deze tweede roman is niet zo krachtig en ook minder sterk in opbouw, maar bevat wel een knap stukje mystiek op het einde… sprookjesachtig mooi!

“Onderaan Lucy’s ruggengraat begint het te jeuken. Misschien omdat ze weet wat het water voor effect heeft op haar huid. Ze stelt zich voor hoe de golven als tongen over haar heen kolken, haar vlees losweken tot er niets meer van haar over is dan witglanzende botten.”