Net zoals de kwartelkoning

“Ik zie het in alles aan dat kind, maar vooral in haar ogen – ze gaat voor miserie zorgen. In de eerste plaats voor zichzelf, maar evengoed voor een ander.”

Jaren geleden verdween Jennifer van Puymvelde, Jenny, in Wildale. Nu wordt haar fiets uit de vaart opgevist. Wat er zich in haar kinderjaren en jeugd heeft afgespeeld kom je mondjesmaat te weten. Maar centraal staat de vriendschap van een bijzonder drietal, Robbie, Jenny en Wes. Ze hebben een andere achtergrond, maar dit zorgt aanvankelijk juist voor verbinding. Later komt er meer afstand. Ze zwermen uit, verdwijnen en zijn toch altijd aanwezig… net zoals de kwartelkoning, die de kaft van dit boek siert. En als lezer vraag je je voortdurend af wanneer, waarom en hoe het mis zal lopen tussen hen.

De kleine en grote bekommernissen in het dorp, de politieke en persoonlijke strijd rond de verkaveling, afkomst en familie… Arthur Goemans maakt er een zeer interessant, verrassend en mooi geheel van! Voor mij persoonlijk mocht het verhaal zelfs dichter bij huis zijn gebleven, dichter bij die dorpsmentaliteit. De regelmatige terugblik naar gebeurtenissen en gevoelens zorgt zowel voor verrassingen als voor verduidelijking.

De sublieme schrijfstijl valt vanaf de eerste bladzijde op, met een zeer rijk en hoogstaand taalgebruik, en daar hou ik absoluut van. Het Vlaams is ook zo fijn aanwezig, mooi gedaan. Ook muziek, literatuur en poëzie zijn knap verweven in De verkavelingen, soms opvallend en soms subtiel (‘“Als je het maar banaal houdt’, zei Jenny. Geen “Robert groet ‘s morgens de dingen”-shit.”). De humor van Arthur Goemans wist ik zeker te appreciëren, nooit te opvallend maar eerder doordacht.

Na dit knappe literaire debuut kijk ik al uit naar meer werk van Arthur Goemans. Onthoud die naam!

“Wildael, mijn lief, mijn allerzachtste stee
een wereld zonder zorgen, geen kommer of geen wee (hee)
Wildael, mijn lief, mijn passie en mijn schat
elders wil ‘k niet wonen, elders kust mijn gat!”