Een diepgaande zoektocht

“Een echt graafdier daalt niet alleen af in de bodem, de boeken, het landschap en het verleden, maar ook in zichzelf…”

Wat een prachtig boek! Zelden zo ontroerd geweest door non-fictie, maar Nikki Dekker heeft mij diep geraakt met Graafdier. Ik voelde mij enerzijds zo verbonden met de natuur en het leven, anderzijds ook heel nietig en klein. Maar altijd bewust van het wonderlijke leven, ook ondergronds.

“Diep weggestopt onder de grond ligt het mysterie van onze afkomst. De versteende resten van iedereen die ons is voorgegaan.”

Nikki Dekker graaft in De Groote Peel, een natuurpark in Nederland, door de aardlagen en zo ook door de geschiedenis. In een prachtige filosofische schrijfstijl neemt ze haar lezers mee in een diepgaande zoektocht, letterlijk en figuurlijk. Ze graaft steeds dieper in de bodem, in zichzelf, in het leven. Interessante weetjes en feiten over de natuur, geschiedenis, filosofie, geloof… alles wordt mooi met elkaar vervlochten. Zo gaat Graafdier ook over verwondering en nederigheid, over vastgeroest zitten in de verwachtingen van de maatschappij, over verantwoordelijkheid. Mooi, mooi!

“Hoe kan een mensenleven zich verhouden tot de hele geschiedenis van de planeet, hoe kunnen we ons in het grote heelal plaatsen, zonder onszelf uit het oog te verliezen, een zandkorreltje in de eindeloos diepe bodem waardoorheen we graven.”

Tijdens het lezen heb zoveel fragmenten en zinnen genoteerd! Zoveel mooie bedenkingen en wijsheid brachten mij een gevoel van rust, maar ook voelde ik mij zo nietig in het grote heelal.

Echt, iedereen zou dit boek moeten lezen…

“De toekomst ligt als een vroege ochtend in de mist, ik kan er nauwelijks mijn uitgestrekte hand in ontwarren, en het spookachtige wit is zo mooi dat ik liever blijf staan om te zien wat zich ontvouwt wanneer de sluier optrekt.”