Gedurfde en spitsvondige novelle

Lobelia is een gedurfde en spitsvondige novelle over de zwaarte, absurditeit en (on)zinnigheid van het leven.

“De mist die er heel de nacht had gehangen, was intussen weggetrokkenen en had plaats gemaakt voor troosteloosheid. Een open hemel die het pijnlijk duidelijk maakte dat het bestaan nogal leeg is.”

Gordo is een knorrige man, gehuld in stilzwijgen en sigarettenrook. De drank is op en Sloerie, zijn hond waar geen leven meer in zit, stinkt. Twee goede redenen voor een reisje richting Antwerpen, voor een cafébezoek. Tijdens dit uitstapje stuit Gordo op een merkwaardige brief en belandt hij in een bizarre situatie. Een leven lang is hij erin geslaagd iedere conversatie uit de weg te gaan, maar nu komt de auteur met Barry op de proppen en ontaardt alles in chaos. En wat is de rol van Lobelia, zijn correspondente en geliefde met wie hij een eenzijdige briefwisseling jaren geleden heeft stopgezet?

Deze novelle is een beetje excentriek en rebels. Een buitenbeentje, en daar hou ik wel van! Anthony Jan Szabo speelt met taal en verbeelding. Op een luchtige manier weet hij zware gevoelens op te roepen, is de tristesse zo voelbaar. Als je van donkere humor houdt, weet je de rake observaties en bedenkingen zeker te appreciëren. Slim en zeer gevat. Wanneer de grens tussen de personages en hun bedenker vervaagt en er een heuse dualiteit ontstaat, wordt Lobelia zelfs surrealistisch en absurd. Wie houdt de touwtjes in handen, wie schrijft het scenario van het leven?

“Was dit allemaal een waanvoorstelling?”

Lobelia is moeilijk onder één noemer te vatten, maar ‘creatief’ en ‘eigenzinnig’ passen hier zeker bij. Niet altijd eenvoudig, wel interessant! Er komen, subtiel én confronterend, heel wat thema’s aan bod zoals afwijzing, uitsluiting, de vergankelijkheid en absurditeit van het leven. Anthony Jan Szabo weet dit allemaal met mooie filosofische woorden, veel humor en symboliek te brengen. Het leven is soms wreed, maar ook mooi.

“Iets waarvan je weet dat het gaat gebeuren, waar je tegen op kijkt en dat je zo in de ban houdt dat als je verlamd blijft stilzitten tot het gebeurt. Omdat het langer duurt dan verwacht wordt je ongeduldig. En als je maar lang genoeg wacht zal het ongeduld omslaan in verlangen. Zo wordt de dood een barmhartige verlosser.”