Heerlijk,snel, een beetje horror met een vleugje cliché

Niets is wat het lijkt in Bloedverwant, het tweede vertaalde boek van Stuart Neville. Wat start als een verhaal van een vluchtende moeder en dochter die alle moeite doen om onzichtbaar te zijn, verwordt tot iets dat veel vreemder en zelfs bovennatuurlijk is. Horrorachtige elementen zijn wel aanwezig maar tevens ondergeschikt in dit verhaal. Het gaat vooral om actie, achtervolging en de ontwikkeling tussen moeder Rebecca en dochter Moonflower en hun relatie tot hun omgeving. De vaart zit er dan ook vanaf het begin al goed in en de verhaallijnen blijven tot het einde boeien. Er is voldoende actie en de auteur voedt voortdurend de brandende nieuwsgierigheid naar de reden waarom ze op de vlucht zijn. De tweede verhaallijn volgt een FBI-agent die obsessief op zoek is naar een seriemoordenaar. In beide verhaallijnen slaat de verveling geen moment toe maar sommige momenten doen de wenkbrauwen even fronsen.


'Mama zei dat je die dingen niet kon voelen, maar Moonflower bleek altijd gelijk te hebben. Ze was net een antenne die emoties opving, en boven de ruis uit hoorde ze het ware ritme van ieders hart'

Hoewel de relatie tussen moeder en dochter en hun vlucht een drijvende factor is die het plot gestalte geeft, krijgen de personages niet heel veel diepgang. Ze lijken op het eerste oog zelfs een beetje cliché. Toch is dit niet storend. Want hoewel Rebecca enerzijds een moeder is die echt letterlijk alles over heeft voor haar dochter, weet de schrijver over haar motieven enige twijfel te zaaien. Ook de FBI-agent is er een van twaalf in een dozijn met zijn achtergrond van drankgebruik en obsessief gedrag. Het gedrag en de obsessie van de FBI-agent had wat meer uitgewerkt mogen worden. De karakterschetsen zijn echter ruimschoots voldoende om mee te kunnen leven met de personages. Zo roepen moeder en dochter zowel afschuw als medelijden op.

Toch zijn er ook enkele ongeloofwaardige momenten. Zo is de manier waarop de FBI-agent omgaat met de balans tussen werk en privé soms totaal onbegrijpelijk. En ook tijdens de vlucht van Rebecca en Moon doet zich een vreemde situatie voor. Want wanneer de o zo voorzichtige moeder door het lint gaat, trekt ze juist de aandacht die ze ten koste van alles wil vermijden. Op dit soort ogenblikken schuurt het verhaal aan tegen psychologische ongeloofwaardigheid en dat is jammer. Want over het algemeen wekken de drie personages juist sympathie op bij de lezer, hoe gruwelijk de omstandigheden en daden ook worden. En dat is knap gedaan.

Ook positief en origineel is hoe omstanders reageren op de bovennatuurlijke zaken waarmee ze geconfronteerd worden. Hier geen krijsende wegvluchtende mensen maar een volledige ontkenning van wat gebeurt en dat is verfrissend realistisch.

De knap geconstrueerde plot begint eenvoudig en ontvouwt zich langzaam. De kleine cliffhangers doen smachten naar meer en de plotwendingen zetten je op het verkeerde been. En hoewel de ontknoping wat betreft de toekomst van Donner vooraf al -gedeeltelijk- bekend wordt, zijn er toch nog enkele verrassingen. Het einde is dus gedeeltelijk voorspelbaar maar gelukkig niet helemaal.
Het taalgebruik is eenvoudig en vloeiend met makkelijk te lezen zinnen die de vaart er goed in houden en prima passen bij deze actiethriller met horrorelementen. De omgeving en de acties worden beeldend en vrij gedetailleerd weergegeven waardoor het lijkt alsof je naar een film kijkt. De aandacht voor de details vertraagt de vaart echter niet. Het is prima met elkaar in evenwicht. De rustpauzes in de acties van de personages worden gebruikt om meer diepgang te creëren zodat hun motieven en karakters meer kleur krijgen.

Bloedverwant van Stuart Neville is daarmee een heerlijke thriller voor tussendoor. De horrorelementen hebben niet de overhand en de gruwelijkheden blijven heel beperkt. Een sterke maag is dus niet vereist. Enkel voor degene die een sterke allergie heeft voor bovennatuurlijke zaken is dit boek echter niet aan te raden.