Ziek, Zwak en Prikkelig : 'met blote voeten dansend op het gras'

Dit boekje neemt je mee door de rollercoaster van het leven van Annelies Gramsma. Vergeet bungeejumpen of diepzeeduiken. Het leven en de innerlijke roerselen van Annelies zijn spannender, meer bewogen en vele malen ontroerender dan menige film. En bovendien grappiger dan Bridget Jones, Private Benjamin en Reece Witherspoon bij mekaar.
Zit je in de put? Lees Annelies, haar schrijfsel beuren je op.
Is het leven saai? Lees Annelies, haar avonturen laten je weer eens een andere kant zien.
Gaat alles te goed en ben je te blij? Lees ook dan Annelies, want zij is van alle markten thuis.

‘Ik weet zomaar even niet waar ik precies sta. Hoe ik mezelf kan zijn en toch ook kan worden wie ik , zonder het gemerkt te hebben, eigenlijk al ben’

Bovenstaand citaat is Annelies ten voeten uit. Chronisch ziek zijn is namelijk een enorme uitdaging die een mens aan de buitengrens van de maatschappij doet belanden. Het brengt naast de ziektelast ook flink wat onzekerheid te weeg, want wie ben je nog met al die veranderingen in je lijf en in je hersenen. Annelies beschrijft de impact van ziek zijn, de bijbehorende beslommeringen en de worstelingen die daarbij horen met bloedeerlijke nietsontziende zelfkritiek, gevolgd door een doekje voor het bloeden en een meelevend en geruststellend schouderklopje. Dit juweeltje troost chronisch zieken en laat de rest van de wereld zien op welke wijze deze groep de moed erin houdt.

De verhalende stukjes worden afgewisseld met mooie natuurfoto’s die door haarzelf gemaakt zijn. Ze zijn een schakel naar een volgende hilarische tekst of vormen een overgang naar verhalen met diepe gronden. Het poëtische verhaal met de titel ‘Gevangen van binnen’ is een voorbeeld hiervan, rijk gevuld met schitterende innerlijke en diepgaande expressie.

‘Ze laten me soms naar buiten, maar ik weet nooit wanneer. Ik vraag, ik smeek , ik onderhandel en ik huichel, ik doe alles wat ze me vragen maar niemand luistert....Op een dag dan zal ik met blote voeten dansen op het gras, zingend van het leven’

Net als in dit gedicht zit Annelies gevangen binnenin haarzelf maar tegelijkertijd leeft ze via haar columns op precies dezelfde wijze als in het gedicht: met blote voeten dansend op het gras, zingend van het leven. Maar dan op papier. Het hele gedicht is van begin tot eind schitterend; en het lezen ervan beneemt de adem en laat de tranen rijkelijk vloeien. Mocht ik sterven –en ja, vergis je niet, dat zal heus wel eens gebeuren- dan wil ik dat dit gedicht voorgedragen wordt bij mijn uitvaart. Want dit vertegenwoordigt het verlangen dat de meeste zieken -en niet zieken met elkaar gemeen hebben. We willen dansen en willen zingen en elke druppel uit het leven persen. En al lukt het schrijven niet meer en al willen de voetjes niet meer van de vloer, diep binnenin ons allen, danst het leven en danst het verlangen. En er is altijd hoop. Ook al moet men die soms zoeken.

Dank je wel Annelies voor het schrijven van dit schitterend kleinood vol hoop en levensvreugde. Ik zal het onder mijn hart bewaren.

Een uitgebreidere recensie staat op https://www.hebban.nl/spot/saskia-in-de-boekenhemel/nieuws/recensie-ziek-zwak-en-prikkelig-met-blote-voeten-dansend-op-het-gras