Daar lusten we meer van…

‘De oversteek’ van Justin Cronin leest als een trein en sleept je mee. Het is een wonderlijke en unieke ervaring en laat je smachten naar het volgende deel.

Het verhaal vertelt ons over de zesjarige Amy Harper, het ‘Meisje zonder Verleden’ . Ze heeft het niet zo getroffen in haar jonge leven. Haar moeder laat haar achter bij een nonnenklooster in de hoop dat ze voor haar zorgen. Twee veiligheidsagenten ontvoeren haar om geheime experimenten op uit te voeren. Amy is de dertiende proefpersoon. Ze overleeft het experiment en één van haar ontvoerders helpt haar te ontsnappen. Voor de wereld is het echter te laat. Het experiment loopt uit de hand en niets zal ooit meer hetzelfde zijn. Behalve Amy… na honderd jaar leeft ze nog steeds en zij oogt nog steeds heel jong.

De Oversteek vormt het eerste deel van een trilogie. Het vervolg heet ’De Twaalf’ en in januari van dit jaar verschijnt ‘De Stad van Spiegels’, het allerlaatste deel. Alle delen zijn drie-dubbel-dik en wie verslingerd raakt, mag er wel even voor gaan zitten.

"En diep binnenin hem ontvouwde zich een alles overheersende honger, een verlangen de hele wereld op te eten. Om de wereld eeuwig te maken net als hij."

De schrijfstijl van Justin kenmerkt zich door het gebruik van lange zinnen. Hij wisselt ze af met korte krachtige zinnen. Wanneer Lacey zich bijvoorbeeld opoffert vraagt iemand aan haar wie ze is. Ze antwoordt: ' Ik ben niemand' …. De rillingen lopen over je rug.
De lange zinnen zijn mooi en beeldend . Ze ‘onthaasten’ de lezer waardoor de beelden die hij schetst ook beter binnen komen. Cronin neemt de tijd en de ruimte voor zijn beschrijvingen. Toch wordt het nooit saai.
Zelfs het traag lezende middengedeelte dat een nieuwe beschaving schetst, blijft boeien. De vele beschrijvingen en de details brengen de kolonie juist tot leven. Justin weet ons bij het leven in de kolonie te betrekken alsof we er zelf wonen.

Het is niet steeds hetzelfde element waarmee Justin de aandacht vast houdt. Soms is het spanning vanwege een dreiging of actie, dan weer baart de ontwikkeling en het welzijn van een personage je zorgen. Ook de mooie zinnen weten je te beroeren.
De vele personages zijn goed en subtiel uitgewerkt. Ze zijn niet alleen maar slecht of goed, er is behoorlijk wat ruimte voor twijfel. Zelfs de kwade monsters gaan er anders uitzien als je ze door Amy’s ogen bekijkt. Ook dat houdt het verhaal boeiend.

Het boek kent buitengewoon veel thema’s, personages en verhaallijnen. Cronin weet dit allemaal harmonieus uit te werken en tot een bevredigend einde te brengen. Hij zorgt voor voldoende afwisseling en levendigheid en weet de nieuwsgierigheid voortdurende te prikkelen. Daar lusten we meer van…