Verloren betovering

De mooie dromerig kijkende vrouw op de kaft introduceert het eerste deel van de nieuwe serie Droomdanser van Peter Schaap. Droomdansen is een vorm van magie die de hoofdrol speelt in deze serie. Deel één, Het Land van Middernacht, schetst een donkere ijswereld die je laat bibberen van de kou en doet verlangen naar licht in deze duisternis. De wereld van Droomdanser is ontzettend mooi beschreven, het verhaal daarentegen valt helaas flink tegen en ook de personages komen niet goed uit de verf.

Het verhaal speelt zich af op een eilandenarchipel in het poolijs. Wanneer de zon niet verschijnt als de poolnacht ten einde is en de wereld donker blijft, maken de bewoners zich zorgen omdat hun voedselvoorraden op raken. De tienjarige Octana volgt de opleiding tot Droomdanser. Zij heeft een belangrijke opdracht gekregen van de Onlevende Brahi, Hoeder van de Droom en Eerste Droomdanser. Met haar oudere broer Sadaku als beschermer, vertrekt zij daarom naar het tempelcomplex waar Brahi opgebaard ligt. Op de terugweg slaat hun boot om en stranden zij op kruiende ijsschotsen. Hun vader en oom trekken erop uit om de kinderen te zoeken. Maar evenals de kinderen, verdwalen zij op de donkere ruige zee waar het weer bar en boos is.

De wereld van Octana is mooi en gedetailleerd omschreven. De kou en het ijs komen levensecht over en wanneer de auteur het kruiende ijs beschrijft en de kleding van Sadaku bevriest krijg je het plaatsvervangend koud. Ook het gevecht om de storm op zee te overleven pakt je bij je nekvel en doet de spanning stijgen. De wisseling van perspectief en splitsende verhaallijnen dragen hieraan bij. Toch verloopt het verhaal zelf vrij traag. Sadaku en Octana zijn wel héél lang onderweg met zijn tweeën zonder dat er iets noemenswaardigs gebeurt. Rolar en Makar beleven gelukkig wat meer, maar pas wanneer oom Rolar achterblijft en zijn eigen avontuur tegemoet wordt het verhaal interessanter. We zijn hier op tweederde van het boek, een lichte irritatie over de afwezigheid van enige actie speelt dan al een tijdje op de achtergrond tijdens het lezen.

Het verhaal kent minder geloofwaardig momenten. Zo wordt Rolar wel érg snel door de bergmensen geaccepteerd terwijl hij nog maar even tevoren hun tegenstander was. Ze zijn zelfs dol op hem omdat hij de tovenares sloeg. De personages en hun gevoelens komen eveneens niet allemaal realistisch over. De tovenares heeft het ene moment ‘vrieskou in haar blik’, dan weer explodeert ze van woede en even later oogt ze kwetsbaar. Het voelt gekunsteld aan. Ook de gevoelens die Makar in haar nabijheid ervaart komen niet plausibel over. Octana voelt dan weer niet aan als een tienjarig meisje, ze is daarvoor te wereldwijs en zelfverzekerd. Het is het allemaal nét níet. De onstabiele karakterbeschrijvingen gooien je regelmatig uit het verhaal.

De eerste helft van het verhaal roept associaties op met de reeks Aardkinderen van Jean Auel. Het lijkt alsof de personen die dit verhaal bevolken natuurverschijnselen verklaren met behulp van geesten. Zo betitelen Makar en Rolar vulkanisch gesteente als ‘hete aardgeesten’ en ‘kwade magie’. Sadaku en zijn jonge zusje beschouwen het als een natuurverschijnsel. Er blijken ook échte geesten te zijn, zoals de Brahi. Het is niet altijd duidelijk of we te maken hebben met bijgeloof of echte magie. Dit is verwarrend, het schept een onduidelijk beeld, waardoor het lastig is om betoverd te blijven.

Ontwikkelt het verhaal zich in eerste instantie in een traag tempo, wanneer het einde nadert keert ineens de plot. In sneltreinvaart brengt het ons naar een onverwacht einde. Normaal zou dat de spanning verhogen en je nieuwsgierig maken naar deel twee. Het eind geeft echter een gevoel van verbijstering. De plotkering is te abrupt en er is geen verklaring voor deze plotselinge ommekeer. De betekenis van de verhaallijn is daardoor onduidelijk. Het lijkt alsof je een lange intro hebt gelezen in plaats van een volwaardig avontuur.

Het Land van Middernacht is soms onderhoudend, bij vlagen heel pakkend maar verliest zijn betovering in de stroperigheid van het verhaal en de ongeloofwaardigheid van plot en personages. De wereld is mooi en gedetailleerd weergegeven maar de personages zijn niet overtuigend en het verhaal mist focus. Wat jammer dat de wereldbouw waar Schaap zo goed in is, geen kans krijgt te schitteren door een te onstabiel verhaal.