Doet verlangen naar meer

'Sommigen zeiden dat Rooie Kent een zwart hart had [...] maar iedereen die hem een voetpatrouille van zes man sterk had zien uitschakelen met een bijl en een mes, zou je verzekeren dat de man de ziel van een kunstenaar had.' Dit zegt hoofdpersoon Prins Jorg over één van zijn broeders. In Prins der Wrake, een duistere fantasyroman vol bloed en schitterende wreedheden, hanteert schrijver Mark Lawrence zijn pen zoals Kent zijn wapens gebruikt: als een ware kunstenaar.

Het verhaal speelt zich af in een middeleeuws aandoende wereld. De Bouwers, een vergeten beschaving, hebben er grootse, met magie bezielde technische bouwwerken achtergelaten. De magie is enigszins ongebruikelijk en lijkt voorbehouden aan enkelingen. Magiërs bestaan niet alleen in fysieke vorm maar lijken ook op etherisch niveau met elkaar te communiceren. Wie dood is blijkt niet altijd dood te zijn. En wie levend is weet niet of hij zelf wel de baas is over zijn lichaam en geest.

In Prins der Wrake trekt de veertienjarige Jorg na de moord op zijn moeder en broertje rond met een bende bandieten die hem trouw zijn. Zijn doel is wraak nemen op Graaf Renar, de moordenaar van zijn familie. Zijn vader heeft een andere agenda. Wraak nemen past daar niet in. De prins heeft echter meer ambities. Hij wil op zijn vijftiende koning zijn en alle koninkrijken verenigen onder zijn bewind. Jorg is geen sympathieke persoon. Zijn ziel lijkt pikzwart en hij geniet van geweld en martelen. Hij verafschuwt zwakheden zoals emoties, gehechtheid en vrienden. Hij is bereid alles en iedereen op te offeren om zijn doel te bereiken. Joffrey Baratheon uit Games of Thrones is vergeleken met Jorg een ware goedzak.

Toch is Jorg gecompliceerder dan het lijkt. Aan de ene kant walg je van zijn wreedheid, het volgende moment verwondert en verbijstert hij door onverwachte acties. Of hij wekt verbazing door het leven te sparen van een reddeloos verloren persoon. De hoop gloort dat hij misschien toch niet zo’n bruut is, dat er nog een sprankje licht in hem huist. Jorg weet ondanks zijn sadistische neigingen tot het einde toe onze sympathie te winnen. En dat heeft de schrijver razendknap voor elkaar gekregen.

Lawrence vertelt op een thrillerachtige manier zijn verhaal. Mondjesmaat en met behulp van flashbacks komen we meer te weten over Jorg en deze middeleeuwse wereld. Net wanneer je denkt te weten hoe deze wereld in elkaar steekt en wie er aan de touwtjes trekt, blijkt de situatie heel anders te liggen. Deze onverwachte wendingen prikkelen de nieuwsgierigheid en houden je aandacht vast. Terwijl de mensen bij bosjes sterven, naderen we de ontknoping. Alles komt nu samen en we begrijpen eindelijk de motieven van onze hoofdpersoon.

Af en toe kent het verhaal vreemde zinnen. 'Ik had mijn maaltijd kunnen doen met een van zijn handen' is hiervan een voorbeeld. Geen idee wat de schrijver bedoelt. Ook zijn er gevechtsscènes waarbij je af en toe een pagina terug moet bladeren om te snappen wat er gebeurt. Dat is jammer want het onderbreekt de vaart van het verhaal en de film in je hoofd.

Deze debuutroman van Mark Lawrence is niet voor tere zieltjes en het verhaal is zeer zeker geen rozengeur en maneschijn. Als je de duistere Jorg en de wreedheden wél verdraagt, dan kun je een spannend coming of age fantasyverhaal tegemoet zien, met een einde dat doet verlangen naar meer.