Roy Jacobsen - De onzichtbaren; dl.1 van trilogie

Dit wonderschone boek gaat over de familie Barroy - opa Martin, vader Hans, zijn geestelijk achtergestelde zus Barbro, zijn vrouw Maria en hun dochter Ingrid. Ze wonen op het gelijknamige eiland voor de kust van Noorwegen, temidden van soortgelijke, kleine eilanden. Later breidt het gezin uit met Lars, de zoon van Barbro, en nog weer later met Felix en Suzanne, twee in de steek gelaten kinderen. Uit een paar zinnen in de tekst kun je opmaken dat het verhaal zich afspeelt in de eerste helft van de 20e eeuw.
Barroy is een kilometer groot van noord naar zuid en een halve kilometer van oost naar west.
De overweldigende natuur en de grilligheid van de elementen spelen een grote rol in het boek en beide worden prachtig beschreven. De hoofdstukken handelen meestal over één thema dat bij de kop gepakt wordt zoals een winterstorm, vissen, jutten, een aangespoelde Russische larix, de bouw van muurtjes met gesteente die het eiland vrijgeeft, de springvloeden die het eiland teisteren, hun schapen en de ram, de broedende eidereenden, het dons dat ze ‘oogsten’. Maar ook over de vaartochten naar het vasteland voor de winkel, de handelspost, de school, een dienstbetrekking voor eerst Barbro, dan Ingrid. Elk jaar rond Nieuwjaar komt Hans’ broer Erling met zijn schip om Hans op te halen; ze gaan dan vissen bij de Lofoten tot de nieuwe lente aanbreekt.
Het is een hard, schamel, ploeterend en traditioneel leven, dichtbij de natuur, maar zeker ook respect- en liefdevol. Het lijkt een leven zo rotsvast als het eiland zelf, onveranderlijk en veilig. Maar zo blijft het niet. De dood van opa Martin is de eerste van een reeks ingrijpende gebeurtenissen die het uiterste zullen vergen van vooral de jonge eilandbewoners.

De personages zijn in zichzelf gekeerde, zwijgzame mensen die geen overbodig woord zullen uiten. Een zin die dit illustreert en tegelijk iets toont van de mooie schrijfstijl is deze: “Ze (Maria) ... rekende uit wat het allemaal gekost moest hebben, maar zei niets, op de manier waarop ze altijd niets zei. En Hans deed of hij niets hoorde.”