Een reisverhaal met een dikke laag filosofie

In 'De spons in ons' gaat een filosoferende ik-persoon mee in een duikboot met een paar biologen om de onderwaterwereld van de Caraïbische eilanden te verkennen. Op de eerste pagina wordt de situatie uitgelegd:  

1 juni 2013, Bonaire  Het Nationale Mariene Park rond dit eiland is 60 meter diep. Alles wat zich daaronder bevindt wordt simpelweg 'het diepe rif' genoemd en is nog nooit door mensen bezocht. Vandaag wagen de biologen Erik en Anna zich als eersten in die onbekende zone. Hun onderzoek maakt deel uit van de eerste expeditie van de Chapman, een tot drijvend laboratorium en duikboottender verbouwde trawler, waarop we vijf dagen geleden uit thuishaven Willemstad zijn vertrokken. Met het moederschip en de bijbehorende duikboot worden vanaf nu de diepten van de Caraïbische Zee verkend. Behalve de twee Nederlandse wetenschappers zijn er ook Amerikaanse collega's aan boord. Ik vaar en duik mee als gast en rapporteur.  

Van deze eerste alinea is echter niet echt af te leiden of het waargebeurd is of niet, maar ik heb tijdens het lezen aangenomen dat een gedeelte waargebeurd was en een gedeelte ook niet (aangezien een waarheidsgetrouw verslag misschien minder interessant voor een lezer geweest zou zijn).  

Er gebeurde op zich niet zo veel: de voorbereiding voor de duikbootreis, en de duikbootreis zelf waarin de verteller met zijn groepje naar de diepte afdaalde. De beschrijvingen van de diepzee waren goed: je kon je er makkelijk een voorstelling van maken. Toch zouden foto's best een toevoeging geweest zijn, omdat je je niet alles kan voorstellen als je nog nooit op die plekken geweest bent. Het is namelijk toch wel een reisverhaal (met een dikke laag filosofie).  

De verteller lijkt heel afstandelijk ten opzichte van mensen, maar misschien komt dat ook door de mensen met wie hij omgaat: biologen. Hij krijgt het idee dat een mens is opgebouwd uit allemaal verschillende dieren (via de evolutie) en dat het geheel dan uiteindelijk bij elkaar gehouden wordt door de spons. De andere personages (vooral biologen) lijken de aanwezigheid van de "filosoof" maar een beetje te tolereren, omdat ze vooral interesse hebben in het zeeleven (sponzen, koraal) en in gesprekken over deze onderwerpen met andere biologen.  

Het verhaal is niet chronologisch opgeschreven: de reis onder de zee (in de tegenwoordige tijd) wordt afgewisseld met dingen die daarvoor gebeurd zijn (in de verleden tijd). De tijdswisselingen zijn echter niet storend, omdat de verhaallijnen in dezelfde stijl geschreven zijn.  

De uitgave van de Wereldbibliotheek is wel erg mooi: een rustige, zwart-met-blauwe voorkant waarop de blauwe stukjes allemaal mensvormig zijn. De blauwe delen bestaan uit licht- en donkerblauwe golfjes, wat wel een zee-idee geeft (helaas geen spons-idee, wat misschien nog beter gepast zou hebben bij de titel).  

“De spons in ons” was niet meer, maar ook niet minder dan ik verwachtte naar aanleiding van de dikte van het boekje en na het lezen van de achterkanttekst. Een klein boekje wat echt “even tussendoor” te lezen is.