Essays over wat pijn en empathie met mensen doen

Leslie Jamison benadert in deze bundel pijn en empathie van verschillende kanten, veelal met als uitgangspunt de ervaringen van de auteur zelf. Ze heeft bijvoorbeeld een baantje als medisch acteur, waarin ze een patiënt speelt die aan geneeskundestudenten beschrijft wat haar mankeert. Ook spreekt ze met mensen die in de gevangenis zitten, lijden aan een (mogelijk denkbeeldige) ziekte, of aan hardloopwedstrijden in extreme omstandigheden meedoen. In de essays gaat ze in op de vraag wat pijn en empathie precies zijn, of het mogelijk is om te voelen wat anderen voelen en of iemand zich dit wel echt kan voorstellen.

De essays zijn eerder in verschillende Amerikaanse tijdschriften verschenen en in 2014 gebundeld in dit boek. Deze eerste Nederlandse vertaling is een jaar later verschenen.
De essays staan helaas niet in de beste volgorde om de aandacht van de lezer vast te houden: de eerste twee (over haar baan als medisch acteur en over haar bezoek aan een bijeenkomst over de mogelijk denkbeeldige ziekte Morgellons) zijn het interessantst om te lezen. De essays daarna worden echter steeds minder interessant. De twee essays aan het begin scheppen dus hoge verwachtingen voor de rest van het boek, die niet waargemaakt worden.

Leslie Jamison is op haar best als ze schrijft over haar eigen ervaringen en als ze op journalistieke wijze verslag doet van dingen die ze heeft bezocht, maar zodra ze gaat filosoferen over pijn, empathie en vrouwen (vooral haar laatste essay is feministisch getint), lijken haar gedachten alle kanten op te gaan. Dit zijn juist de latere essays in het boek, waardoor deze bundel helaas veel sterker begint dan hij eindigt.

De essays zijn in de eerste persoon enkelvoud geschreven. Leslie Jamison gebruikt vaak haar eigen ervaringen als uitgangspunt voor filosofische mijmeringen over pijn en empathie: is het mogelijk om echt te voelen wat iemand anders voelt? Dit is een interessant onderwerp en Jamison geeft ook wel een soort-van antwoord, maar erg duidelijk is haar argumentatie niet.
De lengte van de zinnen varieert wel per essay, maar dit verschil in schrijfstijl kan ook voortkomen uit het feit dat de essays in eerste instantie los gepubliceerd zijn in verschillende tijdschriften en dus geschreven op verschillende momenten.

Dit boek is in het Engels ook uitgegeven als luisterboek, wat vooral voor de latere essays in dit boek beter kan werken: ze zijn namelijk geschreven op een manier die waarschijnlijk prettiger luistert dan leest. Het voordeel van het lezen van de geschreven essays is dan weer dat je het boek op elk gewenst moment even weg kan leggen om zelf over iets na te denken, wat bij de onderwerpen 'pijn' en 'empathie' misschien wel gewenst is.