Geen boek om achter elkaar uit te lezen

Lynx en andere verhalen  bevat in totaal zeven korte verhalen, waarvan 'Lynx' het eerste is. Het zijn verhalen over dingen die ook in het echt kunnen gebeuren, al zijn sommige gebeurtenissen iets waarschijnlijker dan andere.

Het boek lijkt een redelijke omvang te hebben met 204 pagina's, maar vanwege de bladspiegel (precies genoeg marge) en het gebruikte lettertype (niet heel klein, maar ook niet te groot), leest het erg snel.

Alle verhalen zijn op ongeveer dezelfde manier opgezet: een lichtelijk vreemde beschrijving van de situatie waarin de hoofdpersoon zich bevindt, waarna die vreemdheid verklaard wordt, gevolgd door de rest van het verhaal. Aan het eind wordt er vaak een vooruitblik op de toekomst gegeven, met daarna meteen weer een stap terug naar het heden ("Maar voorlopig was van dat alles nog niets te zien." - uit de laatste alinea van 'Min', het vierde verhaal). Door deze eindes krijg je eerst het idee dat het verhaal nog niet helemaal af is, maar als je er daarna even over nadenkt, zijn het toch echte eindes.

Het zijn weliswaar korte verhalen, maar elk verhaal strekt zich uit over een langere periode (tot wel een jaar), of beschrijft een gebeurtenis met een langere geschiedenis. Hierdoor lijken de verhalen toch niet echt kort (het langste is ongeveer 30 pagina's). Bij het eerste verhaal lijken de verhalen zich nog in het nu af te gaan spelen, maar al snel kom je erachter dat de andere verhalen zich bijvoorbeeld in de jaren 80 (in Amerika en Hong Kong) afspelen. Een van de verhalen speelt zich af in Saskatchewan in Canada, waar Rebecca Lee opgegroeid is.
De hoofdpersonen zijn (op de laatste na) allemaal vrouwen die aan de universiteit studeren, er werken, of aan het begin van hun getrouwde leven staan. De reden hiervoor is misschien dat Rebecca Lee zelf ook lesgeeft aan een universiteit in Amerika (University of North Carolina Wilmington).

De verhalen zijn allemaal in de eerste persoon enkelvoud geschreven.
De vertalingen, gedaan door twee verschillende vertalers (Saskia van der Lingen en Caroline Meijer), zijn erg goed: het is niet echt merkbaar dat je een vertaling aan het lezen bent.
Doordat de verhalen echter allemaal op dezelfde manier geschreven zijn en de hoofdpersonen amper bij naam worden genoemd, lijken de verhalen haast allemaal over dezelfde persoon te gaan (terwijl de auteur de omstandigheden in bijna elk verhaal toch verschillend genoeg heeft gehouden om het onderscheid te kunnen maken). Het laatste verhaal wordt blijkbaar vanuit het oogpunt van een man verteld, maar het lijkt gedurende het hele verhaal alsof het een vrouw is (ook omdat de vertelstijl van de ik-persoon op die van de andere verhalen lijkt). Hierdoor komt de relatie met een andere vrouw, beschreven zonder dat andere personages erop reageren, over alsof in deze wereld lesbische relaties door iedereen geaccepteerd worden (wat in een boek meestal toch iets duidelijker naar voren komt).

De manier van vertellen is erg mooi, maar de verhalen zelf hebben amper echte spanningsbogen. Bij sommige verhalen lijkt de auteur het wel spannend te willen maken, maar door de uitgebreide beschrijvingen van wat de hoofdpersoon denkt en ziet, valt deze spanning wat weg. Ook niet alle problemen waar de hoofdpersonen mee kampen, komen over als echte problemen.

Dit is echter geen boek om achter elkaar uit te lezen, omdat alle hoofdpersonen dan vanwege de consistente schrijfstijl op elkaar gaan lijken. Elk verhaal apart is wel geschikt om even tussendoor te lezen.