Lezersrecensie
Rookgordijnen
Max Seeck maakt het gruizige Helsinki de arena van zijn nieuwe thriller. De IJskring is zijn tweede boek over rechercheur Jessica Niemi. Niemi is een echte Finse: gesloten, nors, maar rechtdoorzee en betrouwbaar. Een beetje vergelijkbaar met het personage Eva van Dongen uit de tv-serie Flikken Maastricht.
Dan het plot. Na een releaseparty verdwijnen twee jonge Finse influencers spoorloos. Niet lang daarna wordt er een vreemde foto gepost op hun Instagram-accounts. Het is een foto van een oude vuurtoren op een rotsachtig eiland midden in zee (zie de cover). Als bijschrift een gedicht. De tekst beschrijft hun dood.
Vanaf de eerste bladzijde word je als lezer meegenomen in een rollercoaster. De exposé is rustig, als we op de eerste pagina’s één van die influencers volgen op de releaseparty. Daarna gaat het compleet los. Denk aan plotwending na plotwending en cliffhanger na cliffhanger. Seeck trekt zich duidelijk niets aan van de gebruikelijke drie-act-structuur die veel andere auteurs tot in den treure blijven hanteren.
Seeck is, net als zijn geboortestad, een goochelaar. Hij belazert je waar je bij staat. Je kijkt niet goed, lijkt hij steeds te zeggen, je kijkt de verkeerde kant op. Wat dat betreft is De ijskring een bijbel voor liefhebbers van goede red herrings. De rookgordijnen zijn soms wat veel, maar wel ontzettend vakkundig in elkaar gezet. Seeck is wat dat betreft een meester in zijn eigen vak.
Daarbij blijft de Finse auteur op een fijne manier dichtbij zijn roots. Op z’n Dan Browns sleurt het boek je door het hedendaagse Helsinki. Plekken zoals Unioninkutu, de haven van Katajanokka, het park Esterinpuisto, de hippe wijk Kamppi en het politiebureau in Pasila: het komt allemaal in sneltreinvaart voorbij. Je waant je echt even in de stad, op een koude herfstdag in november - daar waar het verhaal begint.
De ijskring is een pageturner om in één adem uit te lezen. De rijke taal en observaties zijn om van te smullen. Door een aantal clichématige scènes heeft het boek hier en daar een beetje een huis-tuin-keukenthriller gehalte, maar daar kom je overheen, beloofd.
Dan het plot. Na een releaseparty verdwijnen twee jonge Finse influencers spoorloos. Niet lang daarna wordt er een vreemde foto gepost op hun Instagram-accounts. Het is een foto van een oude vuurtoren op een rotsachtig eiland midden in zee (zie de cover). Als bijschrift een gedicht. De tekst beschrijft hun dood.
Vanaf de eerste bladzijde word je als lezer meegenomen in een rollercoaster. De exposé is rustig, als we op de eerste pagina’s één van die influencers volgen op de releaseparty. Daarna gaat het compleet los. Denk aan plotwending na plotwending en cliffhanger na cliffhanger. Seeck trekt zich duidelijk niets aan van de gebruikelijke drie-act-structuur die veel andere auteurs tot in den treure blijven hanteren.
Seeck is, net als zijn geboortestad, een goochelaar. Hij belazert je waar je bij staat. Je kijkt niet goed, lijkt hij steeds te zeggen, je kijkt de verkeerde kant op. Wat dat betreft is De ijskring een bijbel voor liefhebbers van goede red herrings. De rookgordijnen zijn soms wat veel, maar wel ontzettend vakkundig in elkaar gezet. Seeck is wat dat betreft een meester in zijn eigen vak.
Daarbij blijft de Finse auteur op een fijne manier dichtbij zijn roots. Op z’n Dan Browns sleurt het boek je door het hedendaagse Helsinki. Plekken zoals Unioninkutu, de haven van Katajanokka, het park Esterinpuisto, de hippe wijk Kamppi en het politiebureau in Pasila: het komt allemaal in sneltreinvaart voorbij. Je waant je echt even in de stad, op een koude herfstdag in november - daar waar het verhaal begint.
De ijskring is een pageturner om in één adem uit te lezen. De rijke taal en observaties zijn om van te smullen. Door een aantal clichématige scènes heeft het boek hier en daar een beetje een huis-tuin-keukenthriller gehalte, maar daar kom je overheen, beloofd.
1
Reageer op deze recensie