Harvey is meesterlijk in weinig zeggen en veel doen, terechte winnaar Booker Prize.

In de poëtische roman ‘In Orbit’ neemt Samantha Harvey (1975) de lezer mee door een dag van een zestal astronauten in de ruimte. In zestien korte hoofdstukken draaien de astronauten zestien keer rond de aarde. In elke ‘Orbit’ komt de zon op, gaat de zon onder en gaat er anderhalf uur aardse tijd voorbij. Harvey gebruikt de prachtigste zinnen om het aardse leven te beschrijven. Daarnaast geeft ze een glimp weer van het leven, de gedachten en gevoelens van de astronauten en hun naasten.

Quote: 'De aarde is het bezielde gezicht van een geliefde; ze kijken hoe zij slaapt en waakt en verliezen zich in haar gewoonten. De aarde is een moeder die wacht tot haar kinderen thuiskomen, vol verhalen, geestdrift en verlangen.’

De Engelse Samantha Harvey (1975) won in 2024 met dit boek de prestigieuze Booker Prize. ‘In Orbit’ is de vierde roman uit handen van Harvey. Al haar eerdere boeken behaalden een nominatie op de long- en/of shortlist voor een mooie prijs, maar dit is het eerste boek waar zij ook daadwerkelijk meerdere prijzen mee in de wacht gesleept heeft. Harvey raakte geïnspireerd voor dit verhaal toen zij tijdens de COVID-pandemie urenlang naar de livestream van het ruimtestation ISS keek.

‘In Orbit’ is een introperspectief verhaal; een verhaal waarbij je eigen gedachten, gevoelens en je eigen handelen tegenover de ander en de aarde centraal staan. In prachtige, rake zinnen maak je omzwervingen om de aarde en observeer je de aarde én de mens daarop. Je bent op afstand en tegelijkertijd zit je er midden in, want met zes mensen in een ruimteschip heb je je eigen wereld en dynamieken. Juist door de ene keer te focussen op de tijd op aarde, je natuurlijke systeem, en de andere keer op die van de Orbit raak je zelf ook een beetje de weg kwijt zoals de astronauten ervaren.
Harvey neemt je nooit écht mee de diepte in, de karakters en gebeurtenissen worden weinig uitgewerkt, maar raken alles precies genoeg om daar eigen thema's, gedachten en gevoelens aan te koppelen en de hele wereld in te vullen.

Hebban stelde dit boek ter beschikking voor een Leesclub van Hebban. Zo'n vijftien lezers lazen dit boek en gingen erover in discussie. Samenvattend kan gesteld worden dat de deelnemers vooral onder de indruk waren van de meanderende, poëtische schrijfstijl van Harvey en de diepgang van het boek. Het verhaal is meesterlijk in het niets zeggen en tegelijkertijd veel doen; het zet ieders leven even op pauze om na te denken over de waarde van dingen. Op die manier haalt iedere lezer de eigen grote thema's in het leven uit dit verhaal. Van een afstandje kijk je mee, er zit geen directe boodschap of overtuiging in het verhaal, het verhaal gaat ook niet meeslepend de diepte in en tóch heeft het geraakt. Eenieder uit deze leesclub is zelf met dit verhaal aan de slag gegaan, heeft gereflecteerd op de relatie tot de ander en tot de aarde, heeft stilgestaan bij thema's als nietigheid, overdaad, afscheid en liefde.

In mijn ogen is Harvey met dit boek een terechte winnaar van de Booker Prize.