Pijnlijk en krachtig loslaten.

'Wat wij verzwijgen' is een diep rakende autobiografische roman over seksueel misbruik binnen de familie. Aisha Dutrieux (1983), voormalig rechter, neemt de lezer - via de ik-persoon - mee in de ingrijpende gevolgen van dit misbruik. Het verhaal leest als een verhaal dat voor Dutrieux zelf is geschreven; het leest rauw op een prettige manier, heeft geen opsmuk, maar wel een functie: het verzwijgen doorbreken en loslaten.

Mia, de hoofdpersoon, maakt terwijl ze tegen haar inmiddels overleden oom praat, zijn appartement schoon. Ze stelt hem vragen, vertelt hem over zichzelf, over hen samen en hoe het haar vergaan is sinds hun contact verbroken is.

'Ik zie ook heus wel mijn eigen rol. Ze hebben gelijk, ik wil het er niet over hebben. Omdat ik geen woorden kan geven aan wat ik heb meegemaakt, zonder de pijn te zien in de ogen van de ander. Zonder een onderlip die straktrekt, een lichaam dat instinctief terugdeinst. Zonder de schaamte te voelen die ik maar niet kwijtraak.'

Een uiterst pijnlijk, maar ook krachtig verhaal. Des te meer omdat de auteur wisselt van perspectief en de lezer in de cursieve passages vanaf de schouder van Mia mee laat kijken in de herinneringen van Mia. Geen gruwelijke details, maar meer dan genoeg context om zelf in te vullen. Daarnaast ook meerdere passages die onomstotelijk duidelijk maken wat de impact is van misbruik in je jeugd en het op vele manieren zwijgen in je gezin/ familie.

'En ik weet nu: ik ben mijn eigen schaduwmaker. De angst om jou tegen te komen, om met jou de confrontatie aan te moeten gaan, betrof eigenlijk mijzelf. De woede die ik voel, omdat ik mezelf in de steek heb gelaten. Omdat ik een kind was. Mijn machteloosheid maakt me razend. En die woede is niet weg. Hij is er nog, en ik zal de confrontatie nog vele malen aan moeten gaan, misschien wel de rest van mijn leven lang.'.

Aisha Dutrieux heeft een krachtig en indrukwekkend verhaal neergezet dat binnen de Hebban-leesclub fraaie gesprekken opleverde over de verschillende thema's in dit boek. De hoofdpersoon gaat haar trauma op gecontroleerde wijze aan, nergens verliest ze zichzelf in heftige emoties. Enerzijds verliest het boek daardoor wat diepgang, anderzijds maakt dit het boek ook toegankelijker omdat het je niet meesleurt de diepte in. Des te meer een boek dat voor velen kan helpen in het zwijgen doorbreken!