Lezersrecensie
Onveilig en ontheemd
Betty en Tizita worden in 1997 door een Nederlands stel geadopteerd. Later volgen er in totaal nog vier pleegkinderen, die de toch al overspannen thuissituatie alleen nog maar meer onder druk zetten. De verstikkende en liefdeloze sfeer wordt van kwaad tot erger.
Vooral Betty’s adoptiemoeder drukt een negatieve stempel op haar jeugd, waarin emotionele en fysieke mishandeling meer regel dan uitzondering is. Ongepast gedrag van iemand uit hun buurt zorgt dat Betty zich bijna nergens meer veilig voelt en een moeilijk besluit moet nemen.
“Het gevoel van eenzaamheid stroomde door mijn lichaam, de tranen brandden in mijn ogen maar ik probeerde het weg te slikken…..” Betty van Brunschot
Mam, ik kan niet meer van Betty van Brunschot is het ontluisterende verhaal van een moedige vrouw.
Betty van Brunschot vertelt het verhaal met de stem van iemand die een traumatisch verleden achter zich heeft gelaten, maar wel weet dat het voor altijd een deel van haar zal zijn. Het heeft haar mede gevormd tot wie ze nu is, omdat ze de pijn van vroeger heeft weten om te zetten in de kracht van het heden. Tenminste, dat is het gevoel dat de auteur mij geeft met haar verhaal. Natuurlijk voel je ook de pijn, het verdriet en de wens dat ze een andere jeugd zou hebben gehad. Maar dat kan ook niet anders als je leest wat ze allemaal heeft moeten doorstaan.
Het verhaal is toegankelijk geschreven, waardoor het qua stijl makkelijk leest. Daartegenover staat echter dat de inhoud enorm hartverscheurend is, wat het lezen ervan soms juist weer erg lastig maakt. Betty van Brunschot vertelt duidelijk over haar jeugd bij haar adoptieouders en de misstanden die zich daar hebben afgespeeld. De goede verstaander zal echter ook in andere ontoelaatbare gedragingen, in kleine hints en de stukjes tussen de regels door nog veel meer leed en onrecht vinden.
Mam, ik kan niet meer gaf mij al direct bij het voorwoord een brok in mijn keel, dat ook na het einde nog niet direct verdween. Omdat ik niet alleen het verhaal voelde, maar ook de moed en de levenskracht van de verteller.
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
Instagram: sheila_hjv_inbooks
Vooral Betty’s adoptiemoeder drukt een negatieve stempel op haar jeugd, waarin emotionele en fysieke mishandeling meer regel dan uitzondering is. Ongepast gedrag van iemand uit hun buurt zorgt dat Betty zich bijna nergens meer veilig voelt en een moeilijk besluit moet nemen.
“Het gevoel van eenzaamheid stroomde door mijn lichaam, de tranen brandden in mijn ogen maar ik probeerde het weg te slikken…..” Betty van Brunschot
Mam, ik kan niet meer van Betty van Brunschot is het ontluisterende verhaal van een moedige vrouw.
Betty van Brunschot vertelt het verhaal met de stem van iemand die een traumatisch verleden achter zich heeft gelaten, maar wel weet dat het voor altijd een deel van haar zal zijn. Het heeft haar mede gevormd tot wie ze nu is, omdat ze de pijn van vroeger heeft weten om te zetten in de kracht van het heden. Tenminste, dat is het gevoel dat de auteur mij geeft met haar verhaal. Natuurlijk voel je ook de pijn, het verdriet en de wens dat ze een andere jeugd zou hebben gehad. Maar dat kan ook niet anders als je leest wat ze allemaal heeft moeten doorstaan.
Het verhaal is toegankelijk geschreven, waardoor het qua stijl makkelijk leest. Daartegenover staat echter dat de inhoud enorm hartverscheurend is, wat het lezen ervan soms juist weer erg lastig maakt. Betty van Brunschot vertelt duidelijk over haar jeugd bij haar adoptieouders en de misstanden die zich daar hebben afgespeeld. De goede verstaander zal echter ook in andere ontoelaatbare gedragingen, in kleine hints en de stukjes tussen de regels door nog veel meer leed en onrecht vinden.
Mam, ik kan niet meer gaf mij al direct bij het voorwoord een brok in mijn keel, dat ook na het einde nog niet direct verdween. Omdat ik niet alleen het verhaal voelde, maar ook de moed en de levenskracht van de verteller.
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
Instagram: sheila_hjv_inbooks
1
Reageer op deze recensie