Lezersrecensie
Aangrijpend
Jessy en Emma De Range
Deze week las ik het boek:
'HET VERHAAL VAN SUZAN' -Jessy en Emma vertellen-
Met veel moed en in pure waarheid geschreven. Lees hier wat ik er van vond....
Inhoud:
26 februari 1973.
Er wordt een meisje geboren.
Ze is de jongste van vier. Ze heeft nog twee broers en een zus. Ze is een nakomer en zes jaar jonger dan haar zus. Ze is ontzettend geliefd in de buurt waar ze woont tot ze ouder wordt en de mensen niet meer weten wat ze met haar aan moeten. Haar vader verdwijnt als ze zes jaar is. Haar moeder verwaarloost haar. Het meisje wordt een rebel en loopt meerdere keren weg. Suzan wordt mishandelt en verkracht. Gelukkig wordt ze keer op keer opgevangen door lieve mensen en een vriendje van het eerste uur wordt de vader van haar kinderen.
Jessy en Emma vertellen het verhaal van hun schoondochter Suzan....
Een verhaal, heftig, maar open geschreven. Het leven van Suzan kruipt meteen onder je huid. Je wil het niet geloven, maar toch begrijp je wat er staat. Het hoeft geen nader uitleg. Machteloos neem je iedere zin mee. Tussen de regels door lees je eigenlijk nog veel meer, zonder dat het gezegd wordt. Een verhaal om in een keer door te halen, je wilt weten hoe het verder gaat, of het nog goed komt.
Het is vlot en in korte zinnen geschreven. De karakters van Suzan en de anderen, alsook de omgeving blijven wel heel oppervlakkig. Ook zitten er hier en daar helaas nog wel wat foutjes in de zinnen, waardoor het geheel wat eenvoudig overkomt.
Er zijn nog twee andere boeken, ook geschreven door Jessy (1945) en Emma (1950):
'Wie is Jessy' en 'Wie is Emma'.
Verhalen vol liefde, familie, verdriet, humor en nog veel meer.
Maar dit verhaal van Suzan wijkt hierin af. De liefde is er, de familie ook. Maar de humor ontbreekt, bovenal overheerst verdriet en onmacht. En dat proef je heel goed.
Ik heb het verhaal in mij opgezogen, moet het nu gaan loslaten, weer verder gaan. Maar denk daarbij aan Suzan. Loslaten is iets wat zij nooit helemaal zal kunnen. Zij heeft levenslang.
Ik vind het heel moedig dat Suzan haar verhaal toch heeft gedeeld.
Deze week las ik het boek:
'HET VERHAAL VAN SUZAN' -Jessy en Emma vertellen-
Met veel moed en in pure waarheid geschreven. Lees hier wat ik er van vond....
Inhoud:
26 februari 1973.
Er wordt een meisje geboren.
Ze is de jongste van vier. Ze heeft nog twee broers en een zus. Ze is een nakomer en zes jaar jonger dan haar zus. Ze is ontzettend geliefd in de buurt waar ze woont tot ze ouder wordt en de mensen niet meer weten wat ze met haar aan moeten. Haar vader verdwijnt als ze zes jaar is. Haar moeder verwaarloost haar. Het meisje wordt een rebel en loopt meerdere keren weg. Suzan wordt mishandelt en verkracht. Gelukkig wordt ze keer op keer opgevangen door lieve mensen en een vriendje van het eerste uur wordt de vader van haar kinderen.
Jessy en Emma vertellen het verhaal van hun schoondochter Suzan....
Een verhaal, heftig, maar open geschreven. Het leven van Suzan kruipt meteen onder je huid. Je wil het niet geloven, maar toch begrijp je wat er staat. Het hoeft geen nader uitleg. Machteloos neem je iedere zin mee. Tussen de regels door lees je eigenlijk nog veel meer, zonder dat het gezegd wordt. Een verhaal om in een keer door te halen, je wilt weten hoe het verder gaat, of het nog goed komt.
Het is vlot en in korte zinnen geschreven. De karakters van Suzan en de anderen, alsook de omgeving blijven wel heel oppervlakkig. Ook zitten er hier en daar helaas nog wel wat foutjes in de zinnen, waardoor het geheel wat eenvoudig overkomt.
Er zijn nog twee andere boeken, ook geschreven door Jessy (1945) en Emma (1950):
'Wie is Jessy' en 'Wie is Emma'.
Verhalen vol liefde, familie, verdriet, humor en nog veel meer.
Maar dit verhaal van Suzan wijkt hierin af. De liefde is er, de familie ook. Maar de humor ontbreekt, bovenal overheerst verdriet en onmacht. En dat proef je heel goed.
Ik heb het verhaal in mij opgezogen, moet het nu gaan loslaten, weer verder gaan. Maar denk daarbij aan Suzan. Loslaten is iets wat zij nooit helemaal zal kunnen. Zij heeft levenslang.
Ik vind het heel moedig dat Suzan haar verhaal toch heeft gedeeld.
1
Reageer op deze recensie