Lezersrecensie
"Een stevige mix van heftige onderwerpen die me diep heeft ontroerd"
Achter de fraaie cover van dit boek wacht een bijzonder verhaal op de lezer, en met zijn thrillerachtige intro pakt René van Rooij moeiteloos de aandacht:
"Je denkt het verleden te kunnen begraven door tastbare herinneringen op te bergen. En dan word je er tweeëndertig jaar later toch meedogenloos mee geconfronteerd. Ik wist het toen ik de trap naar de zolder opging. Hij staat daar in het duister, dag en nacht. De doos."
Een kwelling voor Ireen, de moeder van Heleen, die pas in 1997 in staat is de zielenroerselen van haar dochter te lezen. Wat zich daar afspeelde in 1965 vervuld haar met afgrijzen en een groot schuldgevoel. Waar was ze toen haar dochter haar zo hard nodig had? Meanderend tussen heden en verleden ontvouwt zich een rauwe werkelijkheid die haar terugwerpt op gebeurtenissen uit haar eigen verleden.
Rene van Rooij schetst met een fijn gevoel voor stijl en drama het tragische laatste (school)jaar van Heleen Coppello, die worstelt met haar identiteit. Waarom is zij de enige in de familie met vlammend rood haar en groene ogen? En juist haar opvallende rode haar maakt haar tot mikpunt van spot en pesterij, dat op den duur zelfs ernstige vormen aanneemt. Ze ziet ook als een berg op tegen het schoolreisje naar Parijs, waar ze vreest te worden blootgesteld aan haar kwelgeesten. Hoe moet ze zich hieruit redden? Ziek melden is geen optie met een moeder die de thermometer streng hanteert. Geen koorts betekent naar school, naar de plek waar ze zich onveilig voelt.
Dit gegeven, en wat zich verder afspeelt in het leven van de kwetsbare Heleen, komt extra hard binnen door de nuchtere schrijfstijl van Van Rooij. Het taalgebruik, dat de tijdsgeest goed weergeeft, maakt dit boek toegankelijk voor een breed lezerspubliek. Ook opvallend is hoe goed hij de belevingswereld van zowel moeder als dochter heeft vertaald. Zijn inlevingsvermogen in de gedachtewereld en gedragingen van jongvolwassenen is treffend scherp, evenals zijn kennis van de (universiteits)steden Delft, Eindhoven en Leiden, respectievelijk zijn geboorteplaats en latere woon-/studieplaatsen.
Ik vind het altijd leuk om details in verhalen tegen te komen waar ik persoonlijk iets mee heb. In dit geval de mooie klassiekers van Couperus, die de achttienjarige gymnasiaste leest. Dit brengt me direct op het volgende. Het zal mij niet verbazen als in de toekomst deze literaire parel van Van Rooij ook op de leeslijst voor scholieren komt te staan. Het bevat een scala aan elementen om uitgebreid te bespreken, en waar leeftijdgenoten zich aan kunnen reflecteren. Denk hier aan universele thema's als pesten, jaloezie, chantage, geheimen, manipulatie en zelfs misbruik, waar dit indrukwekkende verhaal haar lading en diepgang aan ontleend.
Deze stevige mix van heftige onderwerpen waar Heleen in haar jonge leven mee te kampen krijgt heeft me diep ontroerd. Ik ben als veellezer best wat gewend, maar het gebeurt me niet elke dag dat ik een boek sniffend dichtsla. Wanneer je bij dit verhaal denkt dat je alle emoties hebt gehad, doet Van Rooij er nog even een onverwacht schepje bovenop. Pak de Kleenex maar, het is moeilijk droog te houden, geloof me!
"Je denkt het verleden te kunnen begraven door tastbare herinneringen op te bergen. En dan word je er tweeëndertig jaar later toch meedogenloos mee geconfronteerd. Ik wist het toen ik de trap naar de zolder opging. Hij staat daar in het duister, dag en nacht. De doos."
Een kwelling voor Ireen, de moeder van Heleen, die pas in 1997 in staat is de zielenroerselen van haar dochter te lezen. Wat zich daar afspeelde in 1965 vervuld haar met afgrijzen en een groot schuldgevoel. Waar was ze toen haar dochter haar zo hard nodig had? Meanderend tussen heden en verleden ontvouwt zich een rauwe werkelijkheid die haar terugwerpt op gebeurtenissen uit haar eigen verleden.
Rene van Rooij schetst met een fijn gevoel voor stijl en drama het tragische laatste (school)jaar van Heleen Coppello, die worstelt met haar identiteit. Waarom is zij de enige in de familie met vlammend rood haar en groene ogen? En juist haar opvallende rode haar maakt haar tot mikpunt van spot en pesterij, dat op den duur zelfs ernstige vormen aanneemt. Ze ziet ook als een berg op tegen het schoolreisje naar Parijs, waar ze vreest te worden blootgesteld aan haar kwelgeesten. Hoe moet ze zich hieruit redden? Ziek melden is geen optie met een moeder die de thermometer streng hanteert. Geen koorts betekent naar school, naar de plek waar ze zich onveilig voelt.
Dit gegeven, en wat zich verder afspeelt in het leven van de kwetsbare Heleen, komt extra hard binnen door de nuchtere schrijfstijl van Van Rooij. Het taalgebruik, dat de tijdsgeest goed weergeeft, maakt dit boek toegankelijk voor een breed lezerspubliek. Ook opvallend is hoe goed hij de belevingswereld van zowel moeder als dochter heeft vertaald. Zijn inlevingsvermogen in de gedachtewereld en gedragingen van jongvolwassenen is treffend scherp, evenals zijn kennis van de (universiteits)steden Delft, Eindhoven en Leiden, respectievelijk zijn geboorteplaats en latere woon-/studieplaatsen.
Ik vind het altijd leuk om details in verhalen tegen te komen waar ik persoonlijk iets mee heb. In dit geval de mooie klassiekers van Couperus, die de achttienjarige gymnasiaste leest. Dit brengt me direct op het volgende. Het zal mij niet verbazen als in de toekomst deze literaire parel van Van Rooij ook op de leeslijst voor scholieren komt te staan. Het bevat een scala aan elementen om uitgebreid te bespreken, en waar leeftijdgenoten zich aan kunnen reflecteren. Denk hier aan universele thema's als pesten, jaloezie, chantage, geheimen, manipulatie en zelfs misbruik, waar dit indrukwekkende verhaal haar lading en diepgang aan ontleend.
Deze stevige mix van heftige onderwerpen waar Heleen in haar jonge leven mee te kampen krijgt heeft me diep ontroerd. Ik ben als veellezer best wat gewend, maar het gebeurt me niet elke dag dat ik een boek sniffend dichtsla. Wanneer je bij dit verhaal denkt dat je alle emoties hebt gehad, doet Van Rooij er nog even een onverwacht schepje bovenop. Pak de Kleenex maar, het is moeilijk droog te houden, geloof me!
1
Reageer op deze recensie
