Leeftijdsloze hunkering naar intimiteit en bestaansrecht!

Ik las eerder het boek Joodse buren van Maria Boonzaaijer en dacht reeds bekend te zijn met haar schrijfstijl. Maar deze dame heeft meer noten op haar zang, want deze nieuwe roman Hunkering doet in niets denken aan haar stijl in Joodse buren. Ik ben verrast door de respectvolle wijze waarop ze heftige thema's als verloren liefdes, dementie, ouderdom en faalangst heeft beschreven en verweven in het verhaal. Ze maakt korte metten met het taboe dat ligt op seks en intimiteit bij ouderen en brengt de hunkering, het universele verlangen naar liefde, ongeacht leeftijd, op originele wijze onder de aandacht.

De cover van het boek, met de stoel met twee afgezaagde poten, is een perfecte metafoor voor de toestand waarin personage Julia zich in het begin van het verhaal bevindt.. Ze ervaart haar echtscheiding van Patrick, na vijfentwintig jaar huwelijk, alsof de poten onder haar lijf zijn afgezaagd. Dat hun volwassen dochter in deze kwestie meer sympathie voor Patrick opbrengt dan voor haar, valt Julia zwaar op de maag. Na kortstondige opvang bij haar dochter vindt ze gelukkig huisvesting. In het fraaie pand aan de Amstel leert ze de bejaarde heer Todi kennen, die in eerste instantie op norse wijze ieder contact afhoudt. Maar Julia's komst is voorbestemd hier verandering in te brengen. Zijn saaie ingedutte leven krijgt een wending die hij niet meer voor mogelijk had gehouden.

Door haar dementerende moeder, en zeker ook door Todi, verandert gaandeweg Julia's kijk op haar leven en de liefde. Haar nieuwe status biedt haar de ruimte en mogelijkheden voor ervaringen die ze in haar stoutste dromen niet had kunnen bedenken.