Moriarty levert bijna wat je verwacht

Lezers die het werk van Liane Moriarty kennen weten wat ze kunnen verwachten: een vlotte stijl, fascinerende personages, een vleugje humor en veel mysteries en menselijke zwakheden. De nieuwe roman van Moriarty, Appels vallen niet, voldoet bijna volledig aan die verwachtingen. Enkel op het einde maakt de auteur een uitschuiver. Maar dan zijn de geheimen gelukkig al naar de oppervlakte gekomen en hebben de lezers gekregen waar ze op hoopten.

In Appels vallen niet steelt babyboomer Joy Delaney de show. Ze is al meer dan vijftig jaar getrouwd met Stan. Ze hadden samen een tennisschool, waarvan Joy vooral de zakelijke kant voor haar rekening nam, terwijl Stan schitterde als coach. Alles in hun leven draait om tennis, Het is dus niet verwonderlijk dat hun vier kinderen hun jeugd op de tennisbanen hebben doorgebracht.

Amy, Troy, Logan en Brooke zijn nu volwassen en de sportschool is verkocht. Joy en Stan kunnen eindelijk van hun pensioen genieten, al blijkt dat minder evident te zijn dan Joy had verwacht. Voor het eerst in haar leven heeft ze tijd om na te denken en komen de eerste scheurtjes in haar perfecte leventje: 'Spijt zou sowieso het thema van mijn memoires kunnen zijn, dacht ze […] Een spijtig leven, door Joy Delaney.'

Het vertelperspectief verspringt tussen de personages en al gauw blijkt dat Joy niet de enige is die kampt met spijt- en schuldgevoelens. Elk van de kinderen vecht tegen teleurstellingen uit hun jeugd en probeert tegelijk de schijn van geluk op te houden. De onderlinge rivaliteit leidt tot grote emoties, die binnen het dagdagelijkse kader dat Moriarty schetst tot zowel grappige als pijnlijke scènes leiden.

Aan hun rivaliteit komt even een einde wanneer ze een gemeenschappelijke vijand vinden in Savannah, een jonge vrouw die op een avond op de stoep bij Stan en Joy staat en in een oogwenk hun vertrouwen weet te wekken. Met Savannah in huis heeft Joy eindelijk weer iets om handen. Ze is bovendien opgelucht dat Savannah graag kookt, iets waaraan zij heimelijk een hekel heeft. Het opbiechten van haar afkeer voor koken is een sneeuwbal die aan het rollen gaat en alles wat Joy de afgelopen vijftig jaar onderdrukt heeft, komt naar de oppervlakte. Stan en de kinderen krijgen geen tijd om dit met haar uit te praten, want plots is Joy verdwenen. De politie start een onderzoek en Stan is de grote verdachte in de verdwijningszaak, al is niet iedereen van zijn schuld overtuigd.

Net als bij Moriarty’s populairste roman Grote kleine leugens, hangt dit verhaal aan elkaar van geroddel en gefluister. Zo krijgen we flarden van gesprekken tussen de kinderen en hun ouders die afgeluisterd worden door obers, taxichauffeurs, schoonmakers en natuurlijk de buren. Het is een succesformule die Moriarty tot in de puntjes heeft geperfectioneerd. Door de lezer kleine brokjes informatie te voeren, moet die continue het beeld bijstellen en groeit de nieuwsgierigheid naar ‘de waarheid’. Er gebeurt zelfs zoveel dat je af en toe vergeet dat Joy’s verdwijning de motor van het verhaal is.

Tot zover is dit een typische roman van Moriarty en kan je helemaal begrijpen waarom Appels vallen niet – net als Grote kleine leugens en Negen volmaakte vreemden – bewerkt wordt tot een tv-serie. Maar de uiteindelijke ontrafeling valt een beetje tegen, vooral omdat Moriarty het plot blijft rekken lang nadat het mysterie rond Joy opgelost is. Ook met de krampachtige poging om Covid in het verhaal te integreren slaat ze de bal mis. De grandioze personages blijven overeind, maar een geloofwaardiger en strakker einde hadden de verhaallijn beter tot haar recht doen komen.