Een ode aan alledaagse magie

Cristina Caboni debuteerde in 2014 met De dochter van de parfumeur, een boek dat opviel door de sensuele schrijfstijl en dramatische kracht. Het is altijd afwachten hoe een auteur na een succesvol debuut het tweede boek zal aanpakken. Wordt er gekozen voor iets totaal nieuws of wordt het beproefde recept herhaald? Caboni kiest resoluut voor de tweede optie, misschien een veilige keuze, maar wel een die vruchten afwerpt.

Net als in het debuut ligt een complexe moeder-dochterrelatie aan de basis van een zoektocht naar identiteit en erkenning. Als kind leerde Angelica op een spirituele manier om te gaan met bijen. Ze gebruikt die kennis om als succesvolle imker de wereld rond te trekken. Wat aanvankelijk een idyllische levensstijl lijkt, blijkt een onsuccesvolle vlucht te zijn. Tevergeefs probeert ze weerstand te bieden aan terugkerende dromen over haar jeugd op Sardinië: “Zo hoorden herinneringen niet te zijn. Ze had nog een heel leven voor zich, ze had geen tijd voor het verleden. Ze wilde het niet in haar leven, in de toekomst die ze zo moeizaam probeerde op te bouwen.”

In de beschrijving van Angelica’s tocht komen geuren, kleuren en klanken helemaal tot leven. Zo is lavendel niet gewoon een blauwpaarse bloem maar wel “kobalt- en safierblauw met lila tinten”. Caboni balanceert voortdurend op het randje tussen trefzekere, beeldende omschrijvingen en te overdadig, zweverig taalgebruik. Heel af en toe verliest ze het evenwicht, maar herstelt uiteindelijk steeds de balans. Door deze schrijfstijl is De bijenkoningin een boek dat je tot rust brengt en je alert maakt voor details. Het verhaal dwingt je om elk woord te laten inwerken en je fantasie te gebruiken.

De overgang van de alledaagse jachtigheid naar de rust van de natuur is ook opgenomen in het verhaal. Angelica besluit na een mysterieus telefoontje van haar moeder haar drukke zwerversbestaan op te geven en terug te keren naar het eiland waar ze is opgegroeid. Daar wachten haar het huis en de tuinen met bijenkorven van haar overleden tante. Margherita was een vrouw die in het dorp veel aanzien genoot omdat ze unieke honing maakte en altijd bereid was om mensen te helpen. Angelica wil in haar voetsporen treden, maar wordt door zowel dorpsgenoten als haar eigen onzekerheid tegengewerkt. Pas wanneer ze de demonen uit het verleden verjaagd heeft, ligt de toekomst voor haar open.

Om zowel voor- als tegenstanders te schetsen worden heel wat verhaallijnen opgestart. Dat zorgt aanvankelijk voor een rijk en gelaagd verhaal. Het is dan ook bijzonder jammer dat zijsporen, van zodra ze hun functie tot de hoofdlijn hebben vervuld, zonder meer worden losgelaten. Hierdoor zijn niet alle handelingen van personages geloofwaardig en berust de ontknoping op een aantal gebeurtenissen die te toevallig zijn.

Caboni vertrekt ook voor dit boek vanuit haar eigen passies en vertelt het verhaal met kennis van zaken. Lezers van haar debuut zullen de informatieve stukjes herkennen waarmee het verhaal doorvlochten is. Het educatieve is soms iets te expliciet, maar bloemenliefhebbers zullen vast en zeker smullen van de vele tips die terloops gegeven worden: “Angelica had haar geholpen om een paar staalwollen schuursponsjes in de aarde te begraven. Want [blauwe hortensia’s] waren aparte bloemen: je moest ze ijzerhoudende voeding geven als je de kleur van de blaadjes levendig wilde houden.”

De bijenkoningin toont grote gelijkenissen met Chocolat van Joanne Harris. Beide boeken combineren het mystieke met het alledaagse om op een zintuiglijke manier een verhaal te vertellen over sterke vrouwen. Maar waar Chocolat leest als een oplaaiende storm die je lijnrecht naar het einde stuwt, is De bijenkoningin als een langzame strandwandeling waarbij je de tijd krijgt om alle details in je op te nemen. Het resultaat is een hartverwarmende roman die meer te bieden heeft dan louter ontspanning. Met dit tweede boek heeft Caboni een duidelijke weg ingeslagen en zal ze ongetwijfeld een loyaal lezerspubliek achter zich scharen.