Het spookhuis van de kindertijd

Droomhuis is het aangrijpende debuut van Inez de Goede. In deze roman, die gebaseerd is op haar eigen kindertijd in Frankrijk, onderzoekt ze de schaamte en schuld die een kind kan voelen wanneer het de speelbal van volwassenen wordt.

Aan de hand van twee verhaallijnen wordt een duidelijke parallel tussen het verleden en het heden getrokken. Eind jaren 70 trekt Mara met haar man Ab en haar dochter Lotje naar een afgelegen hoeve in Frankrijk. Ze gelooft dat ze er een nieuwe start kan maken, na een periode waarin ze door mentale problemen gescheiden was van haar dochtertje. Het lichamelijke werk op het platteland doet haar goed, Lotje kijkt op naar haar stiefvader en de toekomst lacht hen toe.

In het heden trekt de volwassen Lot terug naar Frankrijk. Ze wil het inmiddels vervallen huis nog één keer zien voor ze het in de verkoop zet. Ze wordt geteisterd door herinneringen die angst en stress veroorzaken en hoopt dat ze door de confrontatie met het verleden het heden beter zal begrijpen. Terwijl zij het gevecht met haar demonen aangaat, beginnen in de tweede tijdslijn voor Mara en Lotje het isolement en de afhankelijkheid van Ab hun tol te eisen. De wisselwerking tussen beide verhaallijnen vergroot het begrip en de empathie van de lezer, waardoor die snel het verhaal ingezogen wordt.

De auteur heeft een heldere schrijfstijl, waarbij ze in korte zinnen recht naar de kern gaat. Zeer sterk is de manier waarop ze de mentale toestand van haar personages in beeld brengt. Zo vermeldt ze niet letterlijk dat iemand een paniekaanval heeft, maar beschrijft ze de lichamelijke belevenis daarvan: de klotsende oksels, de trillende handen, het bonkende hart en het zweet op de bovenlip.

Deze schrijfstijl creëert een intensiteit die de lezer waarschuwt voor wat komen gaat. Desondanks is het onvoldoende om de lezer helemaal voor te bereiden op de passages over seksueel misbruik. Zonder waarschuwing kunnen die voor sommige lezers bijzonder schokkend zijn, temeer omdat je gevangen zit in de belevenis van de vrouwelijke personages.

De volwassen Lot is de ik-verteller, maar ook Mara en de jonge Lotje krijgen uitgebreid de kans om hun kant van het verhaal te vertellen. Door de drie perspectieven naast elkaar te plaatsen, krijgen de verwijzingen naar Abs manipulaties steeds meer gewicht. De lezer krijgt een pijnlijk goed inzicht in de manier waarop hij zolang onder de radar kan blijven. In een interview voor NPORadio1 vertelt de schrijfster dat ze er bewust voor gekozen heeft om Ab geen stem in dit verhaal te geven. Hoewel zijn personage genuanceerd in beeld wordt gebracht, blijft het raden naar zijn beweegredenen en verdient hij niet het begrip van de lezer.

Droomhuis is een intens verdrietig verhaal, waarbij Inez de Goede op een heldere manier trauma in beeld brengt. Pas wanneer Lot het verleden recht in de ogen durft te kijken, kan ze het meisje dat ze ooit was omarmen. De moed die daarvoor nodig is, zal geen enkele lezer onberoerd laten.