Een debuut dat originaliteit en durf mist

Lezers die op basis van de cover en de titel denken dat ze een boek over Parijs in handen hebben, komen bedrogen uit. De stad komt slechts aan bod als vage achtergrond voor het verhaal van de Italiaanse Viola. Na de breuk met haar ouders vond ze in Parijs een toevluchtsoord dat haar als studente natuurgeneeskunde de nodige ervaring en kennis gaf om als zelfbewuste vrouw naar Rome terug te keren. Daar leert ze haar man kennen en beleeft er zes prachtige jaren. Wanneer haar man overlijdt moet ze opnieuw op zoek naar levenslust en een doel om elke ochtend op te staan. Terug in Parijs pikt ze de draad van haar studentenleven weer op en krijgt ze de tijd om zowel over haar toekomst als over haar verleden na te denken. Wanneer ze de geheimzinnige Romain leert kennen, begint een spel van aantrekken en afstoten, tot de maskers afvallen en Viola gedwongen wordt om haar leven in handen te nemen. Noch Parijs noch Rome hebben een doorslaggevende invloed op de gebeurtenissen en hadden net zo goed door andere steden vervangen kunnen worden.

De oorspronkelijke titel La Piccola Erboristeria di Montmartre (vrij vertaald als De kleine kruidendokter van Montmartre) dekt de lading veel beter. Viola’s doel om als natuurdokter in de kruidenwinkel van haar vriendin en mentor aan de slag te gaan overheerst het romantische gedeelte van het boek. Donatella Rizzati gaat met gepaste terughoudendheid te werk wanneer ze natuurgeneeskundige processen als iriscopie en het losmaken van chakra’s naast de traditionele geneeskunde plaatst, maar laat het boek uiteindelijk toch afglijden naar een publiciteitscampagne over natuurgeneeskunde. Zo voegt ze aan elk hoofdstuk een informatief stukje over de geneeskrachtige werking van kruiden en massages toe. Omdat de hoofdstukken kort zijn, doen deze toevoegingen telkens opnieuw afbreuk aan het verteltempo. Dat geldt vooral voor de stukjes die niet op het einde van een hoofdstuk, maar plompverloren tussen twee alinea’s geplaatst worden. Lezers die niet bereid zijn om mee te gaan in het spirituele kunnen beter een ander boek uitzoeken, des te meer omdat Viola’s zoektocht naar liefde en aanvaarding niet bijster origineel uitgewerkt wordt.

Het boek begint nochtans veelbelovend. De lezer wordt in het ongewisse gelaten over Viola’s breuk met haar familie en de doodsoorzaak van haar man. Veel te snel worden deze geheimen echter prijsgegeven en vanaf dat punt schippert het verhaal tussen een romantisch verhaal, een familiegeschiedenis en een informatief verhaal over natuurgeneeskunde. Rizatti slaagt er niet in om de verschillende onderdelen op een geloofwaardige manier met elkaar te verbinden. Hierdoor blijven verschillende plotwendingen, zoals Romains verleden en de redenen voor de breuk met haar ouders, te oppervlakkig om echt te beklijven.

Dit gebrek aan diepgang wordt versterkt door het gebruik van een ik-verteller. Hoewel Viola meermaals aangeeft dat ze andere mensen wil begrijpen en helpen, is daar in haar daden niets van te merken. Ze is erg op zichzelf gericht en heeft enkel oog voor anderen in relatie tot zichzelf. Wanneer die niet reageren hoe zij dat wil, reageert ze gepikeerd en raakt ze op slag haar net hervonden zelfvertrouwen kwijt. Omdat de lezer enkel Viola’s gedachten kent komt ze behoorlijk egocentrisch over en blijven de andere personages vlak en voorspelbaar.

Zowel het idee voor de verhaallijn met de nadruk op vriendschap tussen vrouwen als de opbouw van het boek en de informatieve intermezzo’s doen erg veel denken aan het werk van de – eveneens Italiaanse – auteur Cristina Caboni. Dat een beginnend auteur zich opvallend laat inspireren door andere auteurs is absoluut niet erg wanneer daar een redelijke portie originaliteit tegenover staat. Rizzati is er in haar debuut echter onvoldoende in geslaagd om haar eigen stem te vinden. Wanneer ze in haar volgende boek duidelijkere keuzes durft te maken en haar personages beter uitwerkt, maakt ze meer kans om haar plaats binnen het feelgoodgenre in te nemen.