inspirerend

Miriam Lancewood blijkt nogal een bekendheid te zijn, maar dat wist ik niet toen ik aan haar boek begon. Mijn leven in de wildernis is het waargebeurde verhaal van de Nederlandse Miriam, die in 2010 haar job vaarwel zegt om met haar vriend Peter de wildernis van Nieuw-Zeeland in te trekken. Het idee was om zo lang mogelijk weg van de bewoonde wereld te leven, en enkel terug te keren om voorraden in te slaan. Op die manier zouden ze elk seizoen in de natuur kunnen wonen en de tijd nemen om volledig op te gaan in de wildernis. In haar boek beschrijft ze gedetailleerd wat dit met haar geest, lichaam en relatie deed.

De Engelstalige titel ‘Woman in the wilderniss, a story of survival, love and self-discovery in New Zealand’ klinkt een pak minder droog dan de Nederlandstalige titel en vat het boek goed samen. Miriam en Peter ontmoetten elkaar tijdens een doortocht in India. Miriam wordt aangetrokken door het avontuurlijke bestaan van de 30 jaar oudere Peter en besluit hem te volgen. In de wildernis van Nieuw-Zeeland leven ze constant samen, en komen ze pas af en toe mensen tegen. Dat leidt soms tot wrijvingen, maar vaker tot erg mooie momenten.

Lancewood gebruikt een eenvoudige taal die kracht en passie uitstraalt en gemakkelijk wegleest. Haar enthousiasme is zo verfrissend dat het soms te naïef lijkt om echt te zijn. Hoe aandoenlijk haar enthousiasme ook is, de levensomstandigheden maken duidelijk dat de lezer haar niet moet onderschatten. Ze trotseert de seizoenen en overwint keer op keer zichzelf. Zo moet komt ze er na vele mislukkingen achter dat het jagen met pijl en boog niet gemakkelijk is, zeker niet voor iemand die al haar hele leven vegetariër is.

Ik vond het erg interessant om te lezen hoe ze haar angsten leert te doorgronden en in zekere mate ook weet te overstijgen. Zo houdt haar angst om alleen te zijn haar niet tegen om dagen aan een stuk alleen door de bergen te trekken. Ze dwingt zichzelf om de nacht vol vreemde geluiden en schaduwen bewust toe te laten en komt er ’s morgens sterker uit.

Het is ook fijn dat het verhaal op een concrete, genuanceerde manier verteld wordt. Soms probeert Miriam de spirituele kaart te trekken, maar dat ligt haar minder en die passages zijn vaak te moraliserend. De natuurbeschrijvingen zijn dan weer prachtig, alles komt aan bod: de geuren, kleuren, texturen en geluiden van elk aspect van de fauna en flora van de wildernis. Het helpt om je in haar wereld in te leven, maar in de tweede helft van het boek worden die beschrijvingen te langdradig en repetitief. Het verhaal gaat dan een beetje aanslepen, ook omdat veel van hun dagen er hetzelfde uitzien. Het was trouwens best grappig dat ook de verveling die opduikt uitgebreid aan bod komt. Waar sommigen zouden snakken naar heerlijk nietsdoen, is dat voor Miriam een grote frustratie, zij wil steeds verder vooruit.

Dit is niet het best geschreven boek dat ik ooit gelezen heb, maar het avontuurlijke leven van Miriam wist me wel te fascineren. Ik was zelfs zo nieuwsgierig naar hoe het nu met haar zou gaan, dat ik op zoek ging naar meer informatie en een hoop interviews en filmpjes vond. Na de aflevering die Floortje van haar maakte heb ik alleen nog meer bewondering voor haar gekregen: https://tvblik.nl/floortje-naar-het-einde-van-de-wereld/nieuw-zeeland-4 Mijn leven in de wildernis heeft mijn kijk op een aantal zaken veranderd, en soms is dat net zo belangrijk als het literaire aspect. Een aanrader dus voor lezers die houden van verhalen over hedendaagse avonturiers.