Fascinerend verhaal over geheimen en ambitie

Tamara McKinley (1948) woonde tot haar tiende in Australië, waarna ze met haar grootmoeder naar Engeland verhuisde. Hoewel ze nog steeds in Engeland woont, spelen haar romans – die wereldwijd worden vertaald – zich af in Australië. Voor haar fans betekent Stemmen uit het verleden een breuk met haar vorig werk omdat dit verhaal zich grotendeels in Parijs en Londen afspeelt. Dit mag hen echter niet afschrikken: McKinley schept met haar beeldende schrijfstijl opnieuw een fascinerend verhaal over geheimen en ambitie, met sterke vrouwelijke personages die tot de verbeelding spreken. Door het verhaal te plaatsen tegen de Spaanse Burgeroorlog krijgt het boek bovendien een sterk historisch karakter.

Na een mysterieuze proloog maakt de lezer kennis met de 23-jarige Britse Annabelle. Het zit haar niet mee: ze is ontslagen, verliest haar beste vriend wanneer ze zijn huwelijksaanbod afslaat, ziet haar beste vriendin vertrekken om hulp te bieden in de Spaanse Burgeroorlog en wordt achtervolgd door de wraakacties van haar tirannieke vader. Met de heimelijke hulp van haar moeder vlucht ze naar Parijs, waar ze terecht kan bij haar tante Aline. Annabelle weigert zichzelf als slachtoffer te zien en is bereid om hard te werken zodat ze opnieuw als verpleegster aan de slag te gaan. Ze is dan ook op haar hoede wanneer ze bij haar tante in een wervelend kunstenaarsmilieu terecht komt en de vrienden Etienne en Henri haar het hof maken.

Tante Aline is een fantastische, kleurrijke figuur die ongetwijfeld de harten van veel lezers zal stelen. Maar zelfs haar vurigheid kan niet verhinderen dat Annabelle samen met Etienne en Henri naar Spanje vertrekt.  McKinley beschrijft erg goed de jeugdige overmoed om ten oorlog te trekken: “Voorbij de grens wacht ons een land vol donkerogige señoritas, en terwijl we slempend en zuipend door Spanje trekken en ondertussen hier en daar een heldendaad verrichten zal Henri haar al snel vergeten zijn.” De realiteit blijkt niet de avontuurlijke vlucht uit het alledaagse te zijn, maar een bikkelharde strijd vol honger en geweld waar niemand ongeschonden uitkomt.

Annabelle overleeft de oorlog ternauwernood, maar weigert veel te vertellen over die periode in haar leven. Wanneer haar dochter Eugenie jaren later een beurs krijgt om te studeren aan de Ecole des Beaux-Arts, gaat ook zij logeren bij tante Aline. In het Parijs dat de schade van de Tweede Wereldoorlog nog aan het verwerken is, probeert Eugenie meer te weten te komen over het verleden van haar moeder. Wat ze ontdekt zet niet alleen Eugenie’s wereld op z’n kop, maar brengt het vertrouwen van alle familieleden aan het wankelen.

McKinley’s schrijfstijl wordt getypeerd door uitvoerige beschrijvingen die de tijdsgeest realistisch weergeven. Omdat er regelmatig elementen van spanning aan het verhaal worden toegevoegd, vertragen de vele details het verhaal niet en blijft de lezer nieuwsgierig. De auteur flirt voortdurend met de grens van het melodramatische, maar door de rauwe oorlogstaferelen komt het verhaal er wel mee weg.

De aandacht voor details en sfeeropbouw is jammer genoeg niet terug te vinden in de ontwikkeling van de personages. Enkel de vrouwelijke hoofdpersonages worden behoorlijk uitgewerkt. De schrijfster haalt hier niet het onderste uit de kan, wat jammer is omdat het meer gelaagdheid aan het verhaal had kunnen geven. McKinley speelt wel knap met perspectiefwisselingen. Omdat de lezer de standpunten van de verschillende personages volgt, kan meer begrip opgebracht worden voor hun handelingen en keuzes. Dit zorgt voor een grote betrokkenheid bij het verhaal, wat versterkt wordt door de filmische sfeerbeelden.

Stemmen uit het verleden is niet de meest originele roman, maar door de aandacht voor geschiedenis en kunst, en de combinatie van romantiek, spanning en drama blijft het boek van de eerste tot de laatste pagina boeiend.