Een must read voor muziekliefhebbers

In de jaren ’80 zorgde de cd voor een verschuiving in de muziekwereld. Vertegenwoordigers verplichtten muziekwinkels om hun platencollecties aan de kant te schuiven en de weg van de modernisering te volgen. In The Music Shop voert Rachel Joyce de eigenzinnige Frank op die weigert om ook maar één cd zijn muziekwinkel binnen te laten. Franks muziekwinkel is er dan ook één uit de duizend. Behalve dat hij elk genre muziek met passie omarmt, heeft Frank een merkwaardige troef: hij geeft zijn klanten niet de platen die ze willen, maar die ze volgens hem nodig hebben. Frank voelt immers intuïtief aan welke muziek het leven van zijn klanten opnieuw op de rails zal krijgen. Voeg daarbij een uitgetreden priester met een winkel vol religieuze hebbedingetjes, een boze tattooïste, een identieke tweeling begrafenisondernemers en een mysterieuze vrouw die hun wereld op stelten zet, en je krijgt het decor voor een bijzonder boek dat je een unieke wereld binnen voert. Door fantastische elementen te combineren met een realistische setting en herkenbare tijdselementen ontstaat bovendien een grote betrokkenheid die het gemakkelijk maakt om je volledig in het verhaal te verliezen.

Hoewel Frank de bindende kracht van Unity Street is, weet niemand wie hij echt is. Wanneer Ilse Brauchmann hem vraagt om haar muzieklessen te geven, brengt dit bij Frank een stroom herinneringen naar boven. Hij werd opgevoed door een moeder die over elke muzikant een bijzonder verhaal kon opdissen, maar aan wie de werkelijke wereld volledig voorbij ging. Onder het kalme uiterlijk van Frank gaat nog steeds een rusteloos kind verscholen dat tevergeefs op zoek is naar normaliteit. Enkel wanneer hij een manier vindt om zijn verleden te accepteren kan hij zich openstellen voor wat zijn omgeving hem te bieden heeft. Het spreekt voor zich dat dit niet van een leien dakje loopt:

'Frank was going to do what he always did when life got confusing, and that was absolutely nothing. If that didn’t work, he would do the next think he always did when life was confusing, and hide. (‘You have a talent for it’, a girlfriend told him once.)'

Ondanks de stereotype omlijning zorgen welgekozen, grappige details ervoor dat de personages helemaal tot leven komen. Wat dit boek echter zo bijzonder maakt is de manier waarop Joyce zich niet vastpint op één muziekgenre of periode, maar een ode aan de muziek in het algemeen brengt. Moeiteloos verwoordt ze welke emoties muziek oproept: 'Then Peg played Kind of Blue, Frank had no idea what hit him. It was 1959. The album had just come out, and he was eleven. As he listened, it was like doors opening, one after another. The notes started running when he thought they would go slow. They walked off to the side when he was sure they should go straight ahead. They grew fins and swam just as he had got used to them having legs. It was like knowing something and not knowing it at all.' Van Bach over Aretha Franklin tot The Sex Pistols, Joyce beschrijft muziek op zo’n manier dat je ze niet alleen kan horen, maar ook voelt. Dit is geen boek dat je in een ruk uitleest, maar een dat je meermaals zal neerleggen om een bepaald muziekstuk op te leggen, en er met nieuwe aandacht naar te luisteren.

Rachel Joyce slaagt er opnieuw in om een merkwaardige wereld te creëren waarin dromen werkelijkheid worden. Het sprookjesachtige aspect wordt in deze roman volop uitgespeeld, van de openingszin ‘There was once a music shop.’ tot het bombastische einde. De weemoedige sfeer sluit perfect aan bij haar vorige boeken, waarin – net als in deze roman – een onverwerkt verleden een complexe ontwikkeling bij het hoofdpersonage veroorzaakt. Met The Music Shop verankert Rachel Joyce ongetwijfeld haar positie bij haar steeds uitbreidende schare fans.